Vragen over het verleden...

Mijn twee jongste zonen zijn geadopteerd in Ecuador. Vorig weekend zijn ze de zolder op getrokken op zoek naar de papieren die meer details geven over de adoptie en hun afkomst. Veel wijzer dan de plaats van hun geboorte en de naam van hun natuurlijke moeder zijn ze niet geworden.

Ik vind het zo jammer dat ik hun niet kan vertellen over hun eerste levensjaren en dat de persoon die het wel kan, hun moeder, zo onbereikbaar is voor hen.

Wij vinden het niet meer dan natuurlijk dat we weten of we borstvoeding kregen of niet, wanneer ons eerste tandje door kwam en wat ons eerste woordje was. We weten hoe onze vader en moeder er uit zagen. Mijn twee jongste zonen weten dat niet.

Tijdens het lezen en bekijken van alle dokumenten kwamen alle herinneringen aan het hele adoptieverhaal terug naar boven. De frustratie omdat alles zo traag verliep in Ecuador, het moeizaam communiceren met de kinderen, worstelend met een spaans-nederlands pocketboekje. Hun grote verwachtingen, want de zusters van het weeshuis hadden hen verteld dat ze een luxeleven tegemoet gingen. Het moment dat ik met hen thuis kwam na een helse vlucht van meer dan 20 uren met twee jengelende kleuters en hoe ze bijna onmiddellijk in slaap vielen in de sofa. Hoe vlug ze zich thuis voelden en op nog geen twee maanden nederlands praatten.

Nu zijn het ondertussen twee jonge mannen geworden en ik vraag me af of hun moeder aan hen denkt op hun verjaardag of op speciale dagen en of ze ondertussen nog halfbroers of zussen hebben.

Ik zou hen zo graag naar ginder willen meenemen en op zoek gaan naar hun moeder. Haar ze allebei in haar armen zien sluiten fluisterend dat ze hen zo heeft gemist. En vooral dat ze ze de antwoorden geeft die ik ze niet kan vertellen. Het zou niets afdoen van de moederliefde die ik voor hen voel.

Watermeters en cola

Deze voormiddag stond ik weer op de markt. Ik had een paar klanten en sprak met een klas die er rondliep met de lerares... niets speciaals dus.

Om 12 uur ruimde ik alles op en sloot de deur af. Terwijl ik daarmee bezig was sprak me een meneer aan.

"Gij madam voor water?"

"Ja meneer"

"Ikke nummer meter geven voor u?"

"Ja hoor dat is goed"

"Gij meekomen ik wonen in straat in pita"

Aangezien ik toch klaar was en nog niet weg kon geraken met de wagen, besloot ik mee te stappen, gewapend met pen en papier.

Het was inderdaad vlakbij en ik ging mee de pitazaak binnen. Ik werd een tafel aangeboden en ik hoorde de man de trappen naar de kelder afdalen. Even later kwam hij terug bij me met een meterstand.

Ik noteerde de cijfers en vroeg zijn naam. Tja... mijn arabisch is niet zo vloeiend dus het duurde even voor ik hem begreep en correct kon noteren.

Ik dacht dat meneer de nieuwe inwoner was van het pand, maar nee hoor, hij wou enkel de meterstand doorgeven. Dat kan je makkelijk EN snel via telefoon, gsm of gewoon door de kaart op te sturen natuurlijk, maar... ik bleef vriendelijk lachen en bedacht dat ze dat in Egypte wel niet hadden.

De man bleek uiterst tevreden en bood me een cola aan. Ik weigerde en zei dat ik moest vertrekken.

"En egyptisch drankje dan?"

"Nee meneer ik moet ECHT vertrekken"

"Willen jij niets drinken van de zaak?"

"Nee meneer vriendelijk bedankt maar ik moet gaan"

"Jij, volgende keer, hier komen en iets drinken, ja?"

"Ja meneer zal ik doen" zei ik zonder verpinken, wetend dat volgende maand mijn collega die markt doet.

Hij wuifde nog even en lachte zijn tanden bloot toen ik buiten stapte.

Even dacht ik: "Ik ben te goed voor deze wereld!"

Rattekopje

Mijn haar hing tot halfweg mijn rug en omdat ik elke morgen al zo vroeg op moet, begon het dagelijks droog föhnen een beetje door te wegen. Ik opperde dus bij mijn zoon dat ik het wou laten knippen.

's Anderendaags kreeg ik een telefoontje van mijn schoondochter. Zij zou dat wel eens even voor me doen. Zij heeft in het verleden zeer kort een opleiding gevolgd voor kapster maar had de studies nooit afgemaakt.

Met een bang hart ging ik dus gisteren bij haar langs en ging als een lammetje, rijp voor de slachtbank, braafjes op de stoel zitten. Het duurde lang... heel lang en ik zag steeds meer haar op de grond vallen. Een lichte paniek maakte zich van me meester, vooral omdat ik ook geen spiegel had om te zien wat ze deed. Haar uitroepjes, zoals "oesje" deden me nog meer vrezen voor het resultaat.

Eindelijk, na het droogblazen van mijn weinige resterende haartjes, mocht ik in de spiegel kijken en... het viel best mee! Een grote aanpassing natuurlijk maar het resultaat was prima.

Vandaag moest ik het zelf drogen na mijn douche en het viel wat "plattekes" maar ik ga gel kopen... volgens de reclame krijg je daar ALLES mee recht

Macho's

Als ik vroeg op een markt een plaats heb en nog wat tijd voor ik moet starten, ga ik meestal een koffie drinken in een café dichtbij. Het is makkelijk om een café dicht bij je standplaats te hebben voor als het “hoog water” is.
Ik kies meestal een plaatsje uit waar ik én een sigaretje kan roken én de andere bezoekers kan observeren.
Deze keer was het niet anders en terwijl ik in mijn koffietje zat te roeren hield ik een man in de gaten die aan de toog zijn pintje zat te drinken en ondertussen aan het praten was tegen de cafébazin. Hij wilde duidelijk dat iedereen het gesprek, of eerder monoloog, kon horen.

Hij had het over zijn dure wagen waar nu al twee keer iemand had tegen gereden. Dat zal best wel frustrerend zijn...
Blijkbaar kende hij de man die met zijn scootertje op de achterkant van zijn wagen was ingereden. Hij noemde hem met naam en toenaam en vermeldde er ook nog bij dat het een psychiatrisch patiënt was die waarschijnlijk zijn “pilleke” was vergeten. Blijkbaar was dat de man zijn geluk want anders had hij hem een goeie “dessinge” gegeven. Alle schade was hem wel vergoed en maar goed ook want anders..”hadden die kerel zijn tanden aan het plafond gehangen”. Zijn stem ging nog wat meer de lucht in…en hij keek even rond in het café, waarschijnlijk zoekend naar instemmend geknik.

Ik keek uit het raam en trachtte het niet uit te proesten want als er iets is wat ik zielig vind is het wel macho-gedrag.

Ik deel de macho’s in in twee groepen: de rijke en de arme.
Rijke macho’s overdonderen je (of trachten het toch) met hun dure kledij, opzichtige juwelen en bijpassende auto. Ze praten enkel over hoeveel geld ze wel verdienen en welke dure reizen ze hebben gemaakt. Ze luisteren totaal niet naar wat een ander zegt en als ze dat doen is het enkel om te vertellen hoeveel meer en beter ze hebben gedaan dan de verteller.

Arme macho’s zijn dan die kereltjes die meestal in jeans met grote snor en tattoo, met een grote bek verkondigen hoeveel ze er al in elkaar getimmerd hebben, hoeveel ze kunnen zuipen en hoeveel vriendinnen ze al gehad hebben.

Is er verschil tussen beide groepen? Voor mij niet… ik kan ze allebei niet luchten!

Uitspraken over geduld

Hoe meer geduld je hebt, hoe meer de mensen er gebruik van maken.

Geduld is een mooie zaak, maar het heeft nog nooit een haan een ei helpen leggen. (Raper)

God geef me geduld….maar haast je wat.

Geduld is de kunst om uw ongeduld te verbergen.

Het geheim van geduld is: iets anders doen terwijl je aan het wachten bent.

Geduld...

Toen ik gisteren met ons mobiel kantoor de straat van het werk inreed zag ik iets waarover ik niet kan nalaten een stukje te schrijven.

De straat is vrij smal en met zo n brede wagen als degene waar ik mee rij is het soms nipt om een tegenligger te kruisen, ook al omdat langs beide zijden auto's geparkeerd staan.

Gisteren was het niet anders. Halverwege de straat zijn ze een huis aan het renoveren en er staat een container voor alle puin. Net toen ik er aan kwam werd de volle container vervangen door een lege. De bestuurder van de vrachtwagen moest eerst de volle even midden de straat plaatsen voor hij de lege op dezelfde plaats kon afzetten, om dan de gevulde terug mee te nemen.

Op zich duurde het niet veel langer dan 5 minuutjes. Toch vond de bestuurder van een camionette het nodig om met opgeheven wijsvinger de vrachtwagenchauffeur de huid vol te schelden. De man reageerde niet maar deed verder. Blijkbaar olie op het vuur want de decibels werden verhoogd en de kerel kreeg zo n rood hoofd dat ik dacht dat het zou exploderen. Wat een macho!

Ik zag het tafereel en zat me af te vragen wat die kerel zijn probleem was want per slot van rekening kon hij, als hij zo gehaast was, een zijstraat nemen en gewoon het blokje rond rijden om verder te geraken. Agressie om de agressie? Slecht geslapen? Ruzie met zijn vriendin? Ik had echt geen idee maar het valt me op dat steeds meer mensen zich totaal niet meer beheersen, voor het minste uitvliegen en totaal geen geduld meer hebben.

Tja, bij dat laatste moet ik ook schuldig pleiten... geduld hebben ... het is zo moeilijk he?

Uitspraken over honden

Waarom imiteren hondenbezitters die lege blik van hun beesten als ze moeten stoppen voor het schijten? (T. Verhoeven)

Als twee honden vechten om een been, heeft de postbode er nog één.

Antwerpse middenstanders slikken hondenpoep niet meer. (Guy Mortier)

Als één hond vecht om een been, dan is hij schizofreen.

Als je in Engeland een drukke straat wil oversteken, doe je er goed aan een hond mee te nemen. Geen enkele Engelsman zal ooit een hond omver rijden. (Alec Guiness)

Wijsheid van de dag

Ik wou dat ik een vulkaan was. De hele dag roken en de anderen die zeggen : kijk, ze werkt!

Bazen en beestjes!

Iedereen weet dat ik gek ben op mijn dieren. Ik geef ze goede voeding, ga ermee naar de dierenarts als het nodig is en knuffel ze te pletter. Wat ik gisteren op de markt zag was echter iets te veel van het goede!

Er liep een vrouw op de markt met een buggy. Toen ik keek naar haar "kindje" bleek het een hondje te zijn. Het had een jasje aan in schreeuwerig groen MET kapje. Het beestje was helemaal niet oud en toen ze het even op de grond zette zag ik dat het ook niks mankeerde maar blijkbaar blij was om even rond te kunnen lopen. Het plezier duurde echter niet lang want 50 meter verder werd het weer in de buggy gestopt. Met het kapje omhoog want... het druppelde een beetje!

Laten we wel wezen... ergens anders op deze aardkloot liggen mensen te kreperen en hier in dit apenlandje krijgen dieren een mensenleven. Of dat zo goed is vraag ik me echter wel af want als ik mijn poes luilekker op de vensterbank van het zonnetje zie genieten wens ik echt wel eens dat ik haar plaats kon innemen.

Humor en vrijen...

In een reportage hoorde ik dat humor in de top 3 staat bij zowel mannen als vrouwen die op zoek zijn naar een partner. Vrouwen zoeken een man die hen aan het lachen kan brengen en mannen zoeken een vrouw die met hun onnozelheden kan lachen. Zo heb ik het toch begrepen. In mijn geval hebben ze zeker de nagel op de kop geslagen want het laatste wat ik naast me wil in bed is een zuurpruim!

Het valt zelden voor maar soms kan ik me bezondigen aan het bekijken van een zeemzoete romantische film. Buiten het feit dat de acteurs hun kapsel steeds onberispelijk blijft tijdens de bedscènes valt het me op dat ze ook zonder problemen uit hun kleding glijden, net op de goede plaats terechtkomen in het bed en dat er blijkbaar nooit iets verkeerd gaat. Jammer!

Wie van jullie heeft nog nooit gestunteld met broeksriemen, knoopjes, BH-sluitingen, enz?
Bleef je ook al eens met je oorring haperen in je pull-over die je haastig over je hoofd wilde trekken om dan als een gestroopt konijn met je armen omhoog te zitten jammeren tot je partner je verlost? Was je ook al eens zo ongeduldig dat je met één voet bleef haperen in je onderbroek om dan lompweg op het bed (of ernaast) te belanden?

In de films is het ook altijd zo “netjes”! Zoals bij de meeste mensen ligt er bij me in de slaapkamer wel iets voor … erna. Maar je zal maar een nummertje op de keukentafel willen presteren! Het gehink naar de badkamer nadien is toch hilarisch? Als je al zo ver raakt en de keukentafel stand hield!

Jammer dat zulke zaken niet in de films getoond worden he? Maar misschien zijn de filmmakers wel van mening dat het dan geen romantische film maar een komedie zou worden.

Wijsheid van de dag

The easiest way to find something lost around the house is to buy a replacement.

De jeugdvriend

Als kind groeide ik op in een nieuwe wijk waar jonge gezinnen hun eerste huisje gekocht hadden. Er waren dus veel kinderen van dezelfde leeftijd en we groeiden samen op tot elk van ons het nest verliet om te gaan trouwen of samen te wonen.

Een paar jaar geleden kwam één van mijn vroegere buurjongens op het idee om de "jeugd" van toen eens terug samen te brengen. Met veel opzoekwerk kwamen we de meesten hun adres te weten en de eerste reunie was een feit.

Zoals het meestal gaat werd ook een volgende samenkomst gepland maar de opkomst was al pakken minder maar er bleef een harde kern volhouders. Eén ervan is P. en voor hem is dit stukje.

We bleven elkaar op regelmatige basis zien buiten de reunies en iedere keer weer zijn dat avonden van lachen en schuddebuiken bij het ophalen van de streken die, vooral door hem, uitgehaald werden vroeger.

De vriendschap is hecht en zoals het in een echte vriendschap past, kunnen we elkaar alles zeggen wetend dat geapprecieerd wordt en kunnen we op elkaar rekenen als we eens een dipje hebben. In goede en kwade dagen.... het lijkt wel een huwelijk ;-)

Wat kan een mens meer verlangen van echte vriendschap?

Parkeren

De wagen waar ik voor het werk mee rij is 7.20 m lang en 2.40 m breed. Niet echt een reus maar toch ook niet klein. Hij is enorm wendbaar en ik kan er tot op de centimeter mee rijden.

Toen hij nieuw was kregen we ons eigen parkeerplaats waar we ook een aansluiting hadden voor het opladen van onze batterij.

Buiten af en toe een onverlaat, was er niemand die die plaats in nam. Makkelijk dus!

Sedert het nieuwe jaar is dat allemaal veranderd. Plots kwamen er drie enorme kolkenzuigers bij die in de garage moesten staan omdat hun leidingen anders bevriezen. Begrijpelijk natuurlijk maar.... zonder boe of ba hadden we plots geen plaats meer. Zoek het zelf maar uit...

Tja, heren, ik kan me voorstellen dat zo n machine die alles zuigt voorkeur heeft :-)

Braafjes verwittigde ik mijn superieuren ervan dat het verkeerd zou lopen en ja hoor... mijn woorden waren nog niet koud... Ik kwam toe en de wagen stond ingesloten! Ik kon op een zaterdag niet vertrekken en s morgens vroeg dan nog... wie moest ik opbellen? Ik zal mijn binnensmondse woorden maar niet herhalen maar erg vrouwelijk klonken ze niet!

Heel deze zaak werd niet licht opgevat en er volgde een vergadering. Volgens mij: de gracht te laat gevuld! Gevolg? Ik weet nog steeds niet waar ik de wagen mag parkeren en moet de wacht opbellen als het nog voorvalt. Of die me tijdig zal kunnen helpen is de vraag. Ik moet nu geduldig wachten naar een oplossing en wat heb ik net niet? Juist!... GEDULD!

Zwammen

Nu ik vaak rij zet ik de radio soms aan voor de wegen- en nieuwsberichten, en... voor de muziek. Aangezien mijn "gezegende" leeftijd en overjaarse oren zich niet meer lenen om naar eindeloos gebonk en gedreun te luisten , zijn de zenders al behoorlijk beperkt.

Het zal de leeftijd misschien zijn maar ik kan me mateloos ergeren aan het eindeloze gezwam van sommige presentators. Waar is de tijd dat die er waren om enkel met een korte zin in onberispelijk nederlands het ene muziekje aan het andere te breien?

Eentje is niet genoeg... meestal zitten ze met twee voor de microfoon en houden daar ellenlange gesprekken over hoe ze hun koffie drinken, welk kleur van sokken ze dragen, wie van onze BV's of lid van het vorstenhuis over de schreef is gegaan... kortom wat geen kat interesseert. Ik denk het toch niet... of heb ik het mis?

Het zal me worst wezen hoeveel kinderen onze prinsen maken... als ik er maar niet voor moet betalen. Dat ons aller Wanten getrouwd is met Franske en nu ook zwanger is.. is toch haar zaak? Je zal maar bekend zijn hier in Vlaanderen... alles wordt uitgevlooid en breed uitgesmeerd.

Nu ik overal op de markten kom... kennen de mensen me ook al een beetje... wie weet hoor je binnenkort dus Deckers en Ornelis vertellen dat ik niet één maar twee sigaretjes rook als ik opsta, dat ik kan vloeken als een ketter en nooit of te nimmer de Story lees.

Tja, zal je denken, jij schrijft toch ook je gezwam in je weblog? Ja hoor, maar wie verplicht je om dit te lezen he? En na deze wijsheid, besef ik dat ... ik beter de radio uit en een cd op zet!

Vloeken? Allez!

Ik vind mezelf niet echt een makkelijk mens. Jeetje... ik zou niet eens met mezelf kunnen samenleven! Ik denk nogal rechtlijnig en op zijn gents gezegd: als ik het in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn gat...

Mijn collega's schijnen het te pikken en verdragen geduldig mijn gezaag als het weer eens mis gaat. Ik ben echter hoogstwaarschijnlijk een grote eksteroog op het kleine teentje van sommige van mijn "superieuren".

Ik heb totaal geen tekort aan inspiratie of vuur voor "de zaak" en soms drijft me dat te ver in mijn nogal vinnige antwoorden als het niet loopt zoals ik denk dat het zou moeten lopen.

Godzijdank heb ik mijn leeftijd mee en wordt me veel vergeven met waarschijnlijk in het achterhoofd dat ik er niet te veel jaartjes meer zal zijn om mijn kritiek te spuien.

Ah, het is de aard van het beestje he? Zeg nu zelf... waarmee kan je meer lachen... met een vinnige tante die in het gents een paar krachtwoorden gebruikt of met een stil, braaf uitgedoofd druifje die elke dag aftelt naar haar pensioen?

Neen mensen, de strijdlustigheid is er nog steeds..... g...verdomme! :-)

Wijsheid van de dag

The real art of conversation is not only to say the right thing at the right time, but also to leave unsaid the wrong thing at the tempting moment.

Mariette

Toen ik hier pas kwam wonen had ik totaal geen idee wat kippen houden inhield. Ik vond echter, dat als je op "de buiten" woonde kippen erbij hoorden.

Ik ging dus naar de markt en kocht 2 kippen. Wist ik veel dat die diertjes niet zo heel jong meer waren. Ik was al blij dat ik om de 2 dagen een eitje kon rapen.

De eerste winter die ze meemaakten was al dodelijk voor eentje. Ik had hun hok lekker warm gemaakt met stro maar het mocht niet baten. De ene kip die overbleef doopte ik "Mariette". In de lente kocht ik 2 jonge hennen bij en deze keer liet ik me niet bedotten. Mariette was baas en de 2 jonge meiden moesten wachten tot zij haar graantjes had gepikt. Als ze hier klaar was vloog ze over een afsluiting naar de buren en ging ook daar nog even meepikken.

Later kwamen er nog eens 4 kippen bij van mijn zoon. Hij verhuisde en kon zijn kippen niet meenemen. Ik gaf geen naam meer aan de andere kippen.

We zijn ondertussen 4 winters verder en telkens denk ik dat het Mariette's laatste zal zijn. Maar het diertje is blijkbaar taai...zeer taai! Ze is ook nog steeds baas, al ziet ze niet meer zo goed en stapt ze met stijve poten rond. Ik laat haar rustig haar oude dag slijten. Die graantjes meer vind ik niet erg maar ik weet dat ik op een dag zal zien dat ze het moeilijk krijgt en dan zal ik een beslissing moeten nemen. Ik hoop stilletjes dat ik ze gewoon op een morgen dood op het nest vind. Tja, het is "maar" een kip maar het is mijn kip... een taaie kip met ballen :-) Zo baasje, zo kip?

Wijsheid van de dag

Lord, please keep your arm around my shoulder and your hand over my mouth...AMEN. !!

Het nieuwtje

Vrijdag ging ik s middags een hapje eten met 2 van mijn favoriete collegaatjes. M. had me al enkele dagen nieuwsgierig gemaakt met de melding dat hij een nieuwtje had en hij het dan zou vertellen. Toen we onze bestelling hadden gedaan was het eindelijk zover en vertelde hij dat "nummerke vier" verwacht werd. Hij heeft al drie prachtige wittekopkes samen met zijn vrouw op deze wereldbol gezet. Ik heb zelf ook vier kinderen en zijn nieuwtje deed me nadien mijmeren over de leuke en minder leuke dingen die je meemaakt met 4 koters.

Hun eerste werkje dat ze meebrengen van school en die je omhoog hangt tot het helemaal verkleurd is. Die keer dat je met hen naar de spoed moest om een wonde te hechten. De vertedering en trots die je voelt bij hun eerste "optreden" in een toneeltje op school. De zorgen die je je maakt als ze ziekjes zijn. Het moment dat ze in hun puberteit komen en niets nog grijs is maar zwart en wit en dan nog liefst net het omgekeerde van wat jij zegt. Hun eerste liefje dat komt... en gaat. Hun liefdesverdriet dat zo hevig is maar meestal van korte duur. En dan plots zijn ze volwassen voor je het weet! Ze vliegen het huis uit, maken hun eigen nestje.

De geschiedenis herhaalt zich echter want nu zie ik bij hen de zorgen die ze zich maken over hun eigen kindertjes. Mijn kleinkindertjes... mijn oogappels!

M., ik wens je een gezonde baby toe. Geniet van elk moment, goed of slecht, want ze worden o zo vlug volwassen!

Wijsheid van de dag

There's always a lot to be thankful for if you take time to look for it. For example I'm sitting here thinking how nice it is that wrinkles don't hurt!

Naalden

Ik heb het niet moeilijk met ouder worden maar de kwaaltjes, pijntjes en ongemakken die eraan verbonden zijn haat ik echt. Het is niet de bedoeling hier een medisch dossier aan jullie lezers voor te leggen maar... ik heb pijn. Een snerpende pijn die met hevige scheuten door mijn schouders snijdt. Gisteren ben ik dus, na enkele weken gehoopt te hebben dat het vanzelf zou over gaan, naar de dokter geweest.

"Ah madammeke, lang geleden dat ik je nog zag" was zijn welkomstgroet. Tja, ik heb de slechte gewoonte steeds een aantal kwaaltjes op te sparen voor ik naar de dokter ga... kwestie van waar voor mijn geld te krijgen.

Hij begon mijn schouder te betasten en dacht dat het misschien wel een ontsteking kon zijn. "'k zal er een spuitje in geven". Voor mij was dat best want ik dacht "voor mijn part maak je een speldenkussen van me, als ik maar van die rotpijn vanaf ben".

Hij peuterde de naald in het gewricht en spoot langzaam een vloeistof naar binnen. Alshoewel ik een hoge pijndrempel heb en totaal geen schrik werd plots alles zwart voor mijn ogen. Gelukkig had mijn doktertje dat in de gaten want blijkbaar was ik zo wit als een lijk en deed hij me neerliggen op de onderzoekstafel.

Ah, het kan er nog wel bij... nu begin ik al flauw te vallen... misschien is Alzheimer het volgende? Of heb ik dat al? Ik ben het vergeten!

Wind en haar!

Ik stond op de markt met het mobiele kantoor en die dag was er enorm veel wind. Er werd op de deur geklopt en een heer stapte het trapje op. Ik nodigde hem uit te gaan zitten maar hij bleef staan met de deur half open. Het viel erg op dat hij een toupetje droeg maar ik trachtte me te focussen op zijn vragen. De wind blies echter tegen zijn rug EN toupet en ik zag het onderste stukje ervan oplichten en op en neer flapperen. Hoe meer ik dacht: "nee niet kijken" hoe meer mijn ogen naar het flapperende haarstukje gezogen werden en mijn fantasie op hol sloeg waarbij me een beeld van een toupetje dat me tegemoet vloog op het netvlies kwam.
Gelukkig had ik de heer zijn vraag zo vlug beantwoord dat hij zich omdraaide, me nog een laatste glimp van een kale hoofdhuid gaf waarna hij de deur sloot.