Het is achter de rug!

Ik ben terug thuis sedert dinsdag maar had nog niet echt de fut om een stukje te schrijven. De operatie was een stuk zwaarder dan de vorige en dat voel ik toch wel.

Doordat ik hele fijne en diepliggende aders heb, werd bloed prikken en vooral de verdoving een probleem. Normaal gezien zou ik om 8 u 's morgens geopereerd worden maar... na zo'n tiental tevergeefse prikken, in mijn handen, armen en voeten, moest men me met lachgas in slaap brengen om dan een catheder in mijn hals te plaatsen! Aan het aantal gaatjes te zien hadden ze daar dan ook nog een drietal pogingen voor nodig maar die heb ik gelukkig niet meer gevoeld. Om 9.05 u kon de chirurg dan met zijn werk beginnen. Hij moest heel wat papegaaiebekken verwijderen voor de prothese kon geplaatst worden.

Telkens hij nadien op mijn kamer kwam vertelde hij dat hij "zijn pere had gezien" met mij. Tja, geen wonder dat ik nog met moeite kon lopen en verging van de pijn he?
Dat is nu gelukkig verleden tijd... hoop ik! Het zal een lange revalidatie worden maar de zomer staat voor de deur dus mij hoor je niet klagen! Met de krukken in aanslag ga ik de Watervlietse gemeenschap wel onveilig maken!

Hier thuis word ik verwend door de kinderen en kleinkinderen: "Iets nodig?" "Heb je honger?" "Heb je geroepen?" "Heb je pijn?"....
De hondjes profiteren ook schandalig. Ze hebben me blijkbaar gemist en wijken geen meter van me. Als ik lig te rusten in mijn hospitaalbedje, liggen ze bij me of op me naargelang ik dat toelaat.

Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis werd ook mijn vader met een ambulance weggevoerd nadat hij in een suikercoma raakte en er nog een kleine hartcrisis bij deed. Gelukkig is hij nu weer aan de beterhand maar ik was behoorlijk ongerust en voelde me gefrustreerd omdat ik er niet kon zijn voor hem en mijn moeder.

Dit werd dus eens een "serieus" stukje maar een verblijf in het ziekenhuis is nu eenmaal niet echt een lachertje.

Beestenboel!

Zondag... nog vier dagen te gaan tot ik op hotel Palfijn mag gaan logeren. Iedereen is weg en ik heb het huis voor mij alleen. Alleen met de diertjes dan toch... Ik heb ze net allemaal gevoederd en ze liggen nog te knabbelen of zijn al aan hun middagdutje bezig. Zelf voel ik me wat rusteloos.

De kauw die de kids gevonden hadden, is nu groot genoeg om voor zichzelf te zorgen maar iedere keer dat hij vrij gelaten wordt, keert hij terug om zijn buik te vullen. Ik vrees dat hij nooit echt zelfstandig zal worden, net als elk dier dat in gevangenschap is groot gebracht. Hij overnacht in zijn kooi, brengt de dag door in een nabij gelegen boom en komt s avonds terug.

De nieuwe lading konijnejongen groeit als kool. Miniversies van hun moeder. Om voor dat hele zootje een thuis te vinden zal een probleem worden. Schattig zijn ze wel maar eenmaal uitgegroeid tot volwassen vlaamse reuzen wegen ze zwaarder dan Fientje, mijn hondje.

De kippetjes zijn ook door de rui heen. Zelfs met hun blote kontjes bleven ze eieren leggen! Ik dacht altijd dat ze dan een rustperiode hadden... mis dus!

We kunnen eieren eten tot we een leverziekte hebben :-)

Ik zal ze missen, in het ziekenhuis. Maar.... I'll be back!

Life in Watervliet

Ondertussen zijn we enkele maanden verder en met vallen en opstaan zoeken we onze weg in het "samen wonen". In die maanden werd een badkamer geplaatst en de elektriciteit vernieuwd. Werken die het stof en gruis tot tussen onze boterhammen toverde! Maar zoals alles ging dat ook voorbij. We trachten de taken te verdelen en nu mijn schoondochter ook werkt doet iedereen zijn duit in het zakje. Zelfs de kleinkindertjes helpen me mee opruimen.

Ondertussen heb ik ook een klein bloementuintje aangelegd en binnen twee jaar zou ik graag achteraan de grote lap grond die we "tuin" noemen, een moestuintje willen maken. Ervaring heb ik niet maar met wat goede wil zal er wel iets groeien he?

Aan dieren ontbreekt het ook niet! De konijnen hadden een babyboom, de kippetjes kregen er nog een zusje en een fiere haan bij, een aquarium met tropische vissen vond zijn plaatsje in mijn living en de slangen van mijn zoon en de leguaan van mijn schoondochter in die van hen. Natuurlijk lopen de twee hondjes, en de poes hier nog rond en zingt mijn kanarie en kwettert de parkiet van hen de pannen van het dak. We zijn hier allemaal dierenliefhebbers dus lijkt het wel een zoo.

Volgende week laat ik mijn andere heup vervangen dus zal ik weer voor lange tijd revalideren. De ideale periode: de zomer! Ik kan dus genieten van de tuin, de dieren en vooral... de kleinkinderen.