De laatste paar weken ben ik al behoorlijk wat keren met mijn neus op het feit gedrukt dat alles vergankelijk is.
Natuurlijk is het zo, dat als je ouder wordt, meer en meer mensen van je leeftijd overlijden. Als het oudere mensen zijn dan heb je toch ergens de idee dat ze hun leven mochten leven maar bij de dood van jonge mensen gaat er toch steeds nog een extra schok door je heen en besef je dat niemand weet wanneer het einde er aan komt. Met uitzondering van diegenen die er zelf voor kiezen natuurlijk.
Op zulke momenten ga je automatisch terug denken aan je eigen voorbije leven. Je vraagt je af hoe anderen over jou zouden denken mocht het je beurt zijn. Ook ik doe dat.
Ik heb fouten gemaakt … zeker! Wie niet? Zouden mijn medemensen het daar over hebben? Meestal spreekt men alleen over de goede dingen is het niet?
Wat heb ik dan goed gedaan? Tja, daar zullen anderen ook wel een eigen idee over hebben. Eén ding ben ik wel zeker: Ik heb lief gehad. Onvoorwaardelijk, met heel mijn hart en mijn ziel.
Ik hoop dat, als ik er niet meer ben, sommigen ook eens met liefde aan mij denken. Het mag ook nu al…
