Het duurt telkens een hele tijd voor ik er toe kom om een stukje te schrijven. Deels komt het omdat ik meestal s avonds na het werk de fut niet meer heb en deels omdat mijn leven de laatste jaren één grote mallemolen is geweest.
Mijn werk doe ik enorm graag maar nu we allemaal samen in één grote ruimte zitten, het moderne concept van de nieuwbouw, heb ik moeite om me te concentreren. Het lawaai, net als in een zwembad, en het heen en weer geloop leiden me enorm af. Dat maakt dat ik tegen s avonds totaal uitgeput thuis kom.
Ook de knipperlichtrelatie van mijn zoon zuigt energie. Een mens wil per slot van rekening het beste voor zijn kinderen en kleinkinderen.
Mijn dochter is getrouwd op 22 juni en het werd een prachtige dag, ondanks de regenvlagen in de voormiddag. Jammer genoeg sukkelt zij met haar gezondheid en dan maak ik me daar zorgen om.
Hier op Watervliet, ten huize Jeanine, zijn er ook veranderingen aan de gang. Nadat ik gezworen had nooit nog een hond te nemen (zolang ik werkte) nadat ik Verdi, mijn blonde labrador, afstond aan een superlief Nederlands koppel, is het toch iets anders gelopen. Verdi was een superlieve schat maar kon niet alleen zijn. Als ik nu foto's van hem zie of lees hoe hij het maakt weet ik dat hij een gouden mandje heeft. Die mensen hebben hem doen openbloeien van een hond die bang was voor zijn schaduw naar een lobbes die overal gaat waar zij gaan.
Ik liet echter mijn hart weer spreken toen ik een klein oud hondje, een echt mormeltje, in het asiel zag zitten. Ik kon de nacht na het bezoek aan het asiel niet slapen en ging haar de volgende dag halen: Fientje. We zijn ondertussen al jaren verder en Fientje leeft nog steeds. Ze is stokoud maar het is een echte schat met toch veel pit.
Vorig jaar woonde ik bij mijn zoon in en die had ook een hondje, Anouk, een jack russell van zo n 4 jaar. Algauw zat ze meer bij mij in de living dan bij mijn zoon en toen ik begin dit jaar naar mijn huidige huisje kwam wonen, weigerde ze nog te eten en treurde ze enorm. Na een dag of drie kwam mijn zoon haar bij me brengen en op slag was alles weer ok voor haar. Dus... ook zij bleef.
Vorige maand vertelden de ouders van mijn schoonzoon me, dat een mevrouw met 2 maltezertjes overwoog om ze te laten inslapen omdat ze naar een appartement zou willen verhuizen. De mama is 13 jaar en de dochter ervan is ongeveer 8 jaar. Ze zocht sowieso opvang voor hen omdat ze naar een trouwfeest in het buitenland moest en ze zou 10 dagen weg blijven. Jullie kunnen het al raden? Yep, de hondjes hebben bij mij hun intrede gemaakt sinds vrijdagavond! Wat ik niet wist was, dat ze totaal niet zindelijk zijn (nu begrijp ik waarom ze overdag in de garage zaten). Ik loop dus constant met een keukenrol en dweil rond. Met veel geduld zal het me wel lukken om dat op te lossen.
Ik heb nu twee nachten in de sofa geslapen en volgende nacht probeer ik weer naar boven te gaan want mijn lichaam apprecieert mijn slaaphouding niet. Hopelijk lukt het.
De band met hen is er al. Ze volgen me overal. Ook mijn honden accepteren ze ondertussen in hun roedel, iets wat niet zo makkelijk is met teefjes. Enkel bij het eten wordt er nog wel eens een lip omhoog getrokken als eentje te dicht bij de pot komt maar met wat arbitrage en een strategische plaats voor de kommen lost dit zich vanzelf wel op.
Nu is het afwachten wat die mevrouw zal beslissen. Het jongste van beide blijft in elk geval al hier maar wat ze met het oudste zal doen blijft nog een vraag. Woensdag en 8 dagen weet ik of ze het diertje terug wil of niet en ergens... wil ik dat kleine oudje hier een even fijne oude dag geven als Fientje.
Ik... begin al te wennen aan het getrippel van 16 pootjes achter me ! :-)
