Leren doseren...

Nu ik met één kruk rondpikkel gaat het makkelijker om met de vrije hand allerlei dingen te kunnen doen. Ik ben dus eerst al begonnen met de berg strijk die ik had opgespaard te doen. Die strijk moet ook in de kasten geraken dus... trap op en terug trap af... tot alles weg was.

's Anderendaags was ik net een vod! Mijn knie en heup deden pijn en mijn spieren stonden keihard. Gelukkig kon mijn kinesiste er begrip voor opbrengen en in plaats van de gebruikelijke stretch-oefeningen kreeg ik eerst een massage om de spieren los te maken. Pas erna gingen de oefeningen door en het lukte vrij goed.

Ze vertelde me dat ik meer moet leren doseren of ik me nu goed of minder goed voel. Steeds in beweging blijven en af en toe een rustpauze inlassen. Ze heeft gelijk natuurlijk, het lost immers niets op als ik de ene dag volle gas geef en de volgende bijna niet kan bewegen.

Ik rij ook terug met mijn autootje. Wat een herwonnen vrijheid! Het in- en uitstappen gaat nog moeizaam maar dat zal me worst wezen, ik heb immers tijd.

De controle bij de chirurg was zeer positief en vanaf volgende week mag ik proberen om eens zonder krukken te lopen! Zelf voel ik me er nog niet helemaal klaar voor want mijn kruk geeft me net die steun om dingen te doen. Ik zal ook moeten doseren!

Fientje

Mijn hondje, Fientje, is een oud besje dat niet meer kan verjaren. Volgens de dierenarts moest ze al een paar jaar dood zijn hahaha! Blijkbaar moet het leven goed zijn bij me en ze hobbelt hier dus nog steeds rond. Zonder tanden en een tongske dat uit haar bekje hangt.

Ze heeft me een kleine week moeten missen en mijn oudste zoon kwam haar elke dag eten geven. Toen ik thuis kwam van het ziekenhuis, dacht ik dat ze een hartaanval zou krijgen. Ze bleef maar piepen en tegen me opspringen.

Ondertussen is alles weer rustig en ze geniet duidelijk van het feit dat ik er de hele tijd ben, ook s nachts want ik slaap voorlopig beneden.

Ze profiteert van het feit dat ik nu ook de poes beneden voeder in plaats van boven en stiekem gaat ze het kattenvoer gaan opsmullen. Ze is wel zo geniepig om het te doen als ik niet in de buurt ben! Ik moet maar gauw beter worden anders krijg ik nog een hond die miauwt!

Ouderliefde

Ik vraag me af of de bezorgdheid voor je kinderen ooit vermindert. Infeite, weet ik het al: nooit!

Het mooiste bewijs hiervoor zijn mijn ouders. Sedert dag één dat ik in het ziekenhuis lag kwamen ze me bezoeken, mijn moeder waste mijn slaapkleedjes en handdoeken en ze verwenden me met af en toe een lekkere snack. Mijn vader bracht me binnen in het ziekenhuis en kwam me ook ophalen.

Nu ik thuis aan het herstellen ben komt mijn pa om de 2 dagen met het eten dat mijn ma klaarmaakte.

Ik voel me wat ongemakkelijk bij deze situatie. Zelf sukkelen ze ook met hun gezondheid en toch... zal en moet ik eten krijgen!

Ze verwachten dat ik me s morgens via de telefoon even meld zodanig dat ze gerust zijn dat ik niet ergens gevallen ben.

Morgen is het vaderdag en zelf kan ik niet tot bij mijn pa gaan maar hij komt zelf... met eten :-)

Ik kan hem enkel een dikke knuffel geven en hem nog eens bedanken voor wat hij telkens weer doet. Hij niet alleen, ook mijn mama kan ik niet genoeg bedanken!

Als ik ooit een honderste kan terugdoen voor hen wat ze ooit voor mij allemaal deden dan zal het veel zijn. Ik besef maar al te goed dat ik blij mag zijn dat ik mijn ouders nog allebei heb en dat ze zoveel om mijn zus en mezelf geven.

Bedankt ma en pa!

Kinesiste

Sedert maandag krijg ik elke dag het bezoek van een kinesiste.

Mijn hele rechterbeen en voet waren opgezwollen door de operatie en zij begon van dag één met een soort knijptechniek om die zwelling weg te krijgen. Het resultaat is verbluffend!

Na 5 keer is de zwelling verdwenen en enkel op de plaats van de operatie heb ik nog oedeem.

De foto's hierbij als bewijs.

Die mevrouw hanteert, in tegenstelling tot sommige andere kinesisten, de zachtheid en bewijst dat "no pain no gain" niet altijd de waarheid is. Totaal geen pijn kan natuurlijk niet maar alles is draaglijk.

Elke dag kan ik iets meer. Met babystapjes vooruit weliswaar maar... t gaat vooruit!

Kiné

Om goed te herstellen van een heupoperatie moet je zo'n 30 tot 60 keer kiné krijgen. Ik hoop op 30 natuurlijk.

Van mijn huisdokter kreeg ik het adres van een kinesiste uit de buurt. Een heel lieve en zachte vrouw moet ik zeggen. Ze komt momenteel op huisbezoek want ook al is de afstand niet zo groot, ik geraak er niet.

Toen ze de eerste keer langs kwam had ik me al klaargemaakt en een legging aangetrokken om de "oefeningen" makkelijk te kunnen doen. Tot mijn verwondering deed ze me echter op bed liggen en gaf me een soort "knijpmassage" om al het vocht dat zich in mijn hele been had opgehoopt af te drijven. Daarna wat stretchen zonder echt te forceren en de sessie was afgelopen. Toch voelden mijn spieren allemaal pijnlijk aan de volgende dag. Net of ik had een marathon gelopen!

Tja, als je maanden krom hebt gelopen van de pijn dan duurt het even voor alles weer zijn normale tonus krijgt. Gelukkig kent de kinesiste haar vak !

Ik moet geduld hebben... en wie me kent... weet dat ik daar zo weinig van heb hahaha!

Fernandeke

Toen ik me ging inchecken in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat er enkel plaats was op een kamer van vier personen. Het is dus een gok dat alle kamerbewoners je liggen.

Rechtover me lag een vrouw die als hobby klagen had. Ze had pijn (dat hadden we allemaal), het personeel kwam niet vlug genoeg toen ze telkens weer belde voor alles en nog wat, ze luisterde niet naar wat de kinesist haar zei... kortom niet echt een aangenaam iemand. Het vierde bed werd een tijd niet ingenomen en naast me lag... Fernandeke. Een lieve schat van een vrouw, in de fleur van haar leven met haar 78 lentes.

Van de dag dat ze er samen met mij arriveerde tot mijn vertrek was ze mijn maatje. Een gezonde dosis humor, realistisch en we trokken ons aan elkaar op.

Ik heb ze maar één dag echt door de knieen zien gaan en dat was na het bezoek van een sociaal assistente. Dat wicht had een vragenlijstje bij haar en stelde haar de stomste vragen net alsof ze dement was. Ik kan je verzekeren... Fernandeke was verre van! Toen ze vragen begon te stellen over haar zelfredzaamheid eenmaal ze terug thuis zou zijn zag ik dat ze het moeilijk begon te krijgen. Miss assistente zag het blijkbaar niet want die was naarstig aan het pennen.

Toen ze eindelijk vertrok barstte mijn buurtje in tranen uit. Ze vreesde in een home gedumpt te worden! Jeetje! Ik ben bij haar gaan zitten en zei haar dat ze daar wel zelf de toestemming moest voor geven en dat ze nog niet dement genoeg was om die beslissing door haar kids te laten doen. Toen plots lachte ze en zei: "ge zijt eun stijte bieste" maar ik zag dat ze me had begrepen.

Nu ik thuis ben hebben we elkaar al een paar keer gebeld. Morgen mag ze ook naar huis en we hebben elkaar beloofd contact te houden en dat ik haar eens zou bezoeken als we allebei beter zijn.

Fernandeke.... geef buzze!

Dag 10

Tien dagen geleden lag ik op de operatietafel. Ondertussen heb ik al goede en kwade dagen gehad.

Nooit had ik gedacht dat de revalidatie zo zwaar zou worden en ik verwachtte dat ik al gauw rond zou huppelen. Alles wat zich onder mijn knie bevindt is onbereikbaar en tevens verboden gebied. Pas nu besef ik hoe vaak men zich bukt om iets op te rapen, de was in de machine te stoppen, de hond te aaien,... Frustrerend hoor!

Ondertussen ben ik wel behendiger geworden in het vissen naar mijn onderbroek op mijn enkels met mijn krukken hahaha!

Voor Fientje ga ik met mijn bureaustoel naast de zetel (verboden wegens te laag) zitten en zo springt ze van uit de zetel op mijn schoot.

Als iets valt en ik kan het niet "hengelen" dan moet het blijven liggen tot er iemand komt. Een hele straf voor iemand die zo onafhankelijk is als ik!

Vanaf morgen volg ik echter weer kiné (twee dagen niks gehad wegens knieproblemen) en ik hoop dat ik gauw met één kruk mag lopen. Dan kan ik toch al eens iets in de andere hand meenemen.

Infeite... beklaag ik de mensen rond me... het zal wel moeilijk voor hen zijn om de gulden middenweg tussen "me helpen" en "me betuttelen", naar mijn normen dan, te vinden. Misschien moet ik ze maar eens met een lekker etentje verwennen eenmaal dit alles achter de rug is en weer mijn eigen oude zelf ben?

De Bulgaar

Toen ik vorige week donderdag alle vooronderzoeken ondergaan had in het ziekenhuis en 's anderendaags zou geopereerd worden, zocht ik s avonds de rookzaal op voor de laatste sigaretjes.

Ik raakte aan de praat met een Bulgaarse man. Hij zat in een rolstoel en had slechts één been meer. Het andere was geamputeerd en daarvoor verbleef hij ondertussen al 8 maanden in het ziekenhuis. Hij sprak gebrekkig duits en aangezien ook ik nooit die taal echt heb geleerd bleef het bij korte zinnen.

Hij vertelde me dat hij niemand had : geen familie, geen vrienden... ook in Bulgarije niet.

Toen ik enkele uren later mijn laatste sigaret van de dag ging roken was hij er ook weer.

Elke dag kwam hij me bezoeken gedurende enkele minuten. Hij vroeg me hoe het was, praatte over het weer en hoe het buiten was... bracht wat geplukte wilde bloemen voor me mee en ging weer.

De dag dat ik vertrok uit het ziekenhuis heb ik hem niet meer gezien... waarom hij net met mij vriendschap zocht is me een raadsel en zal het wel altijd blijven. Ik hoop voor hem, dat het hem goed gaat.

Post-op

Vandaag terug thuis van het ziekenhuis. Vrij vroeg dus!

De dag van de operatie - vorige vrijdag - is in een waas voorbij gegaan. Ik werd als eerste geopereerd die dag dus dat zat al goed. Om precies 8 u werd ik naar de operatiezaal gereden. De anesthesist zei me: "ik ga je een spuitje geven" en ik had de tijd zelfs niet om daarop te reageren... ik sliep al!

Na de operatie kreeg ik een morfinepompje en in totaal heb ik daar een drietal keer op gedrukt wat me steeds in een zalige roes deed wegzinken. De dag en nacht gleden voorbij zonder dat ik echt door en door wakker werd en zelfs het bezoek van mijn ouders en dochter kan ik me niet herinneren!

Op zaterdag voelde ik me infeite best goed ondanks het feit dat het infuus verstopt was en het onmogelijk bleek om nog een goede ader te vinden. Ik kreeg een bruistabletje maar infeite kon ik al best zonder. De pijn was te harden. Enkel een verkeerde beweging werd steeds afgestraft door een flinke pijnscheut.

Door het wrikken tijdens de operatie moet echter een zenuw geraakt zijn en daardoor heb ik momenteel geen gevoel ter hoogte van mijn blaas. Ik voel dus niet als ik moet plassen en dat leverde me een natte broek op toen ik de eerste keer uit bed naar het toilet sukkelde. Heel frustrerend om dan de verpleegster te moeten roepen omdat je doodgewoon niet kan bukken om je broek van de vloer op te rapen en een nieuwe aan te trekken! De traantjes kwamen plots te voorschijn en toen de verpleegster me vroeg of ik dan zo n pijn had kon ik maar één zinnetje uitbrengen tussen de snikken door: "neen! pure frustratie!"

Op zondag kreeg ik voor het eerst kiné. Best akelig die eerste keer! Je hangt infeite af van die 2 krukken en ik had schrik dat ik het niet zou halen maar... het was een succes.

Op maandag ging het al zo goed dat ik overmoedig werd en het aandurfde om tot aan de cafétaria te stappen, wat toch een heel eind was. Ik was wel zo verstandig om dat te doen terwijl ik mijn ouders op bezoek had. Een sigaretje was mijn beloning en motivatie hihi!

's Avonds vroeg ik mijn dokter of ik vandaag naar huis mocht en aangezien ik het zo goed maakte was hij onmiddellijk akkoord, op voorwaarde dat ik mij hield aan de juiste bewegingen en doorging met kiné.

Vandaag was het dus zover en het opmaken van mijn valies, het mezelf wassen, de laatste kiné en de rit naar mijn ouders voor een kop koffie en dan naar huis hebben me helemaal afgepeigerd maar ...... ik ben thuis!

Nieuw onderdeel

Vandaag start ik opnieuw met bloggen. Waarom? Omdat ik overmorgen een nieuwe heup krijg en het mij leuk lijkt om de evolutie van het hele gebeuren in een blogje te schrijven.

Als je eens informeert bij kennissen en vrienden wat zij over de ingreep te vertellen hebben, hoor je de meest uiteenlopende zaken. De één vertelt dat het pijnlijk is, lang duurt voor je weer de oude bent... de ander zegt dat het een "piece of cake" is. Tja...

Ik ben eens op het internet gaan surfen voor meer info. Blijkt dat ik het revalidatiedeel toch wel onderschat heb. Rondhuppelen na een week zit er niet in! :-) De kans dat de bol uit de kom schiet is reeël als je beweegt zonder nadenken. Het wordt dus een tijdje opletten en rustig aan.

Ik heb alvast een plaatje bijgevoegd van de prothese. Mijn marktwaarde zal in elk geval stijgen, aangezien het materiaal titanium is!

Wat ik wel al heb besloten: als het meevalt laat ik zo vlug mogelijk de andere kant ook "fiksen".

Ook al ben ik nog vrij jong voor deze ingreep, dagdagelijks met pijn stappen is niet niks en de kwaliteit van je laatste "goede jaren" lijkt dan ook nergens op. De keuze is gemaakt, liever nu nog een aantal jaren mobiel zijn dan binnen 15 of 20 jaar goede heupen hebben en dat de rest niet meer mee wil! Ik kan voor hetzelfde geld als roker EN als zwaargewicht tegen dan al lang bezweken zijn aan een hartaanval is het niet?

"Leven" moet je vandaag doen en niet -misschien - morgen.