Toen ik me ging inchecken in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat er enkel plaats was op een kamer van vier personen. Het is dus een gok dat alle kamerbewoners je liggen.
Rechtover me lag een vrouw die als hobby klagen had. Ze had pijn (dat hadden we allemaal), het personeel kwam niet vlug genoeg toen ze telkens weer belde voor alles en nog wat, ze luisterde niet naar wat de kinesist haar zei... kortom niet echt een aangenaam iemand. Het vierde bed werd een tijd niet ingenomen en naast me lag... Fernandeke. Een lieve schat van een vrouw, in de fleur van haar leven met haar 78 lentes.
Van de dag dat ze er samen met mij arriveerde tot mijn vertrek was ze mijn maatje. Een gezonde dosis humor, realistisch en we trokken ons aan elkaar op.
Ik heb ze maar één dag echt door de knieen zien gaan en dat was na het bezoek van een sociaal assistente. Dat wicht had een vragenlijstje bij haar en stelde haar de stomste vragen net alsof ze dement was. Ik kan je verzekeren... Fernandeke was verre van! Toen ze vragen begon te stellen over haar zelfredzaamheid eenmaal ze terug thuis zou zijn zag ik dat ze het moeilijk begon te krijgen. Miss assistente zag het blijkbaar niet want die was naarstig aan het pennen.
Toen ze eindelijk vertrok barstte mijn buurtje in tranen uit. Ze vreesde in een home gedumpt te worden! Jeetje! Ik ben bij haar gaan zitten en zei haar dat ze daar wel zelf de toestemming moest voor geven en dat ze nog niet dement genoeg was om die beslissing door haar kids te laten doen. Toen plots lachte ze en zei: "ge zijt eun stijte bieste" maar ik zag dat ze me had begrepen.
Nu ik thuis ben hebben we elkaar al een paar keer gebeld. Morgen mag ze ook naar huis en we hebben elkaar beloofd contact te houden en dat ik haar eens zou bezoeken als we allebei beter zijn.
Fernandeke.... geef buzze!
