Woensdag 14 november 2012

Meer dan een week heb ik in de zetel geslapen omdat de opvanghondjes niet alleen konden zijn en de hele buurt op stelten zetten door hun gehuil. Uiteindelijk moest ik een beslissing nemen die me door het hart sneed. Ik kon onmogelijk mijn buren uit hun slaap halen van s morgens om 6 u als ik vertrok om te werken. Ik vond gelukkig mensen die hele dagen thuis zijn en de problemen kenden en die voor een goeie thuis wilden zorgen. Op die manier was er toch een oplossing.

Op het werk is het met de dag drukker! Het lijkt wel alsof ik nog, voor de laatste maanden dat ik er ben, zo ver mogelijk moet worden gedreven qua presteren. Gelukkig doe ik de job heel graag  en ware het niet dat ik zo lang moet zitten dat ik helemaal verkramp en de lange weg op en af dan hield ik het makkelijk vol tot mijn 65ste.

Gisteren gingen we met een groep collega's samen een pizza eten en het was heel gezellig. 

Binnenkort wordt mijn dochter 30 jaar! Ik word oud!

Woensdag 31 oktober 2012

Vanaf vandaag ben ik thuis tot en met zondag. Ideaal om aan de zindelijkheid van de twee nieuwkomers te werken. Ze gaan gelukkig graag de tuin in en nu lukt het me al om de hele roedel in één keer naar buiten en naar binnen te krijgen.  Met de winter die er aan komt kan ik onmogelijk de hele tijd aan de achterdeur portier spelen dus leer ik ze om te tonen dat ze naar buiten willen en bij het oudste hondje lukt dit al vrij goed. Ik mag wel niet treuzelen want dan ... mag ik opkuisen. 

 Ik zeg hun naam en dan mogen ze hun snoepje uit mijn hand komen nemen, iets wat ik ook gebruik bij het voederen. Elk krijgt zijn pot natte voeding op volgende van hun rang en wonder o wonder het lukt me om elk bij zijn eigen pot te houden enkel door mijn stem te gebruiken.

's Avonds liggen ze wel nog steeds in 2 groepjes bij me: Fien en Anouk links en Titch en Patch rechts van me. Ik lig dan bedolven onder kopjes en kontjes maar ik geniet er zo enorm van. Ik kom soms handen te kort als ze alle vier tegelijkertijd, net of ze het afgesproken hebben, om een knuffel komen vragen als ik voor mijn computer zit.

Ik heb Patch, het magerste hondjes gewogen: 2,4 kilo! Normaal gezien moeten ze zeker 3 kilo wegen. Ze weegt dus 1/5de van haar gewicht te weinig.  

Momenteel heb ik enorm veel pijn en pijnstillers brengen maar een klein beetje verlichting. Mijn hoop, dat een operatie een oplossing zou brengen, is de grond ingeboord door de rugspecialist. Hij wil niet opereren tot ik totaal niet meer kan stappen want het risico dat het niet goed komt is te groot.

Zondag 28 oktober 2012

Het duurt telkens een hele tijd voor ik er toe kom om een stukje te schrijven. Deels komt het omdat ik meestal s avonds na het werk de fut niet meer heb en deels omdat mijn leven de laatste jaren één grote mallemolen is geweest.

Mijn werk doe ik enorm graag maar nu we allemaal samen in één grote ruimte zitten, het moderne concept van de nieuwbouw, heb ik moeite om me te concentreren. Het lawaai, net als in een zwembad, en het heen en weer geloop leiden me enorm af. Dat maakt dat ik tegen s avonds totaal uitgeput thuis kom.

Ook de knipperlichtrelatie van mijn zoon zuigt energie. Een mens wil per slot van rekening het beste voor zijn kinderen en kleinkinderen. 

Mijn dochter is getrouwd op 22 juni en het werd een prachtige dag, ondanks de regenvlagen in de voormiddag. Jammer genoeg sukkelt zij met haar gezondheid en dan maak ik me daar zorgen om.

Hier op Watervliet, ten huize Jeanine, zijn er ook veranderingen aan de gang. Nadat ik gezworen had nooit nog een hond te nemen (zolang ik werkte) nadat ik Verdi, mijn blonde labrador, afstond aan een superlief Nederlands koppel, is het toch iets anders gelopen. Verdi was een superlieve schat maar kon niet alleen zijn. Als ik nu foto's van hem zie of lees hoe hij het maakt weet ik dat hij een gouden mandje heeft. Die mensen hebben hem doen openbloeien van een hond die bang was voor zijn schaduw naar een lobbes die overal gaat waar zij gaan.

Ik liet echter mijn hart weer spreken toen ik een klein oud hondje, een echt mormeltje, in het asiel zag zitten. Ik kon de nacht na het bezoek aan het asiel niet slapen en ging haar de volgende dag halen: Fientje. We zijn ondertussen al jaren verder en Fientje leeft nog steeds. Ze is stokoud maar het is een echte schat met toch veel pit.

Vorig jaar woonde ik bij mijn zoon in en die had ook een hondje, Anouk, een jack russell van zo n 4 jaar. Algauw zat ze meer bij mij in de living dan bij mijn zoon en toen ik begin dit jaar naar mijn huidige huisje kwam wonen, weigerde ze nog te eten en treurde ze enorm. Na een dag of drie kwam mijn zoon haar bij me brengen en op slag was alles weer ok voor haar. Dus... ook zij bleef.

Vorige maand vertelden de ouders van mijn schoonzoon me, dat een mevrouw met 2 maltezertjes overwoog om ze te laten inslapen omdat ze naar een appartement zou willen verhuizen. De mama is 13 jaar en de dochter ervan is ongeveer 8 jaar. Ze zocht sowieso opvang voor hen omdat ze naar een trouwfeest in het buitenland moest en ze zou 10 dagen weg blijven. Jullie kunnen het al raden? Yep, de hondjes hebben bij mij hun intrede gemaakt sinds vrijdagavond! Wat ik niet wist was, dat ze totaal niet zindelijk zijn (nu begrijp ik waarom ze overdag in de garage zaten). Ik loop dus constant met een keukenrol en dweil rond. Met veel geduld zal het me wel lukken om dat op te lossen.

Ik heb nu twee nachten in de sofa geslapen en volgende nacht probeer ik weer naar boven te gaan want mijn lichaam apprecieert mijn slaaphouding niet. Hopelijk lukt het.

De band met hen is er al. Ze volgen me overal. Ook mijn honden accepteren ze ondertussen in hun roedel, iets wat niet zo makkelijk is met teefjes. Enkel bij het eten wordt er nog wel eens een lip omhoog getrokken als eentje te dicht bij de pot komt maar met wat arbitrage en een strategische plaats voor de kommen lost dit zich vanzelf wel op.

Nu is het afwachten wat die mevrouw zal beslissen. Het jongste van beide blijft in elk geval al hier maar wat ze met het oudste zal doen blijft nog een vraag. Woensdag en 8 dagen weet ik of ze het diertje terug wil of niet en ergens... wil ik dat kleine oudje hier een even fijne oude dag geven als Fientje. 

Ik... begin al te wennen aan het getrippel van 16 pootjes achter me ! :-)

Zondag 3 juni 2012

Eindelijk... kan ik weer voor mijn computertje gaan zitten! Meer dan 4 weken geleden bestelde ik online, na de crash van mijn "oudje", een nieuwe en even lang moest ik wachten tot ik hem eindelijk thuis besteld kreeg. Voor een computerverslaafd persoontje zoals ik betekent dat pure HEL!

Gelukkig is het leed geleden en na de installatie van alle programma's die mijn leven o zo makkelijk maken is alles weer zoals weleer. Weliswaar met Windows 7 in plaats van Windows XP. Gelukkig werk ik op het werk met dit systeem en is het dus niet echt veel aanpassen.

In de periode van mijn "internetafwezigheid" werd ik ook een jaartje ouder en dat brengt me op net 1 jaar van mijn pensioen. Tel ik af? Ja ...want het lichaam wil niet echt meer mee... elke dag loop ik wat krommer en zonder pijnmedicatie kom ik de dag maar moeilijk door. Thuis kan ik gaan zitten als het niet meer houdbaar is of rondlopen als ik te stijf word, op het werk zit ik 8 uren en heb ik nog een uur heen en een uur terug te rijden.  Tja... wat zijn 365 dagen in een mensenleven? Niet veel toch? Nog eventjes op de valse tanden bijten!

Toen ik een paar jaren terug in Cyprus op vakantie was, bracht ik een zilveren hangertje mee in de vorm van een zeeschildpad. Ik draag het bijna dagelijks omdat ik het zo mooi vind. Gisteren kreeg ik een tweede exemplaar cadeau waarvan je het schildje kan open klappen en waar een klokje in verborgen zit. Het heeft een antiek uitzicht. Het enige wat ik nu moet doen.... is kiezen welke van de twee ik ga dragen als ik me 's morgens klaar maak :-) Ik ben er in elk geval heel blij mee.

Het huwelijk van mijn dochter Sofie met "haar" Steven nadert. Op 22 juni is het zover! Ik hoop voor hen dat het een onvergetelijke gelukkige dag wordt. Dit is wat elke ouder voor zijn kind wenst: geluk. Al de rest komt dan vanzelf.

Woensdag 4 april 2012

Eindelijk heb ik nog even de tijd genomen om een blogje te schrijven. Het leven raast voorbij en ook al geniet ik van elke dag, de dagen duren precies veel te kort.

In de tijd tussen dit en het vorige blogje heeft mijn pc het begeven en heb ik mijn desktop ingeruild voor een laptop. Het is wennen maar we moeten mee met onze tijd... kleiner, compacter, draagbaar want o jeetje waar zouden we zijn zonder pc, gsm, enz? Het valt me wel op dat ondanks alle sociale netwerken, mensen veel minder sociaal worden. Het moet allemaal vlug gaan. Ook met de kids op school: moest het kunnen dan gingen ze al naar een babyklasje! Alles is gericht op presteren. Ah het zal wel mijn leeftijd zijn zeker?

Het houdt me in elk geval niet tegen om, zoals deze namiddag, te genieten van de kleinkinderen. Ik heb ze alle vijf gezien vandaag. Heerlijk!

Zondag is het pasen en dan zorgt "de boema" natuurlijk voor eitjes. Waarschijnlijk zal het het laatste jaar zijn want de klokken of de paashaas zullen niet meer in hun fantasiewereldje bestaan. En ik... zal het missen!

Zondag 4 maart 2012

Wat vliegt de tijd! We hebben pas nieuwjaar gevierd en het wordt al bijna tijd voor de paaseitjes! De kleinkinderen groeien als kool en binnenkort zijn ze die heerlijke naiëviteit kwijt en wordt Sinterklaas... "iets voor de kleine kindjes".
Ah, ik heb er twee keer van kunnen genieten: één keertje met mijn eigen kids en nu met de kleinkinderen.

Langzaam maar zeker geraakt alles op zijn plaats in het nieuwe huis. Een thuis is het in elk geval al geworden. Ik kom er na mijn werk graag tot rust.

Op 15 maart heb ik mijn eerste afspraak met een diëtist. Sedert de uitslag die ik kreeg bij de dokter, tracht ik zoetigheden drastisch te minderen. Ik WEET immers dat ik veel te graag snoep.
Ik heb me, omdat ik wel een zoetemondje blijf, stevia gekocht. Het is een plantaardig zoetmiddel. De smaak is niet echt hetzelfde als suiker dus is het even wennen.

Vorige woensdag was ik te gast bij de schoonouders van mijn dochter. Het werd een gezellige namiddag.
Ik kreeg van hen een douchescherm dat niet meer werd gebruikt en dat heb ik gisteren geïnstalleerd. Jaja, ik heb gaten geboord in de badkamertegels, zonder ze te breken! De handigheid is geen probleem maar de kracht ontbreekt jammer genoeg.

Dinsdag 28 februari 2012

De eerste maand in het nieuwe huis zit er bijna op en ik ben er nog even opgetogen mee als toen ik het eerst zag. Vorige zaterdag werden de laatste meubels en mijn aquarium verhuisd door mijn zoon en zijn schoonbroer en zondag konden we de kleerkast in elkaar knutselen. Nu kunnen eindelijk al mijn kleren uit de dozen... ze wassen en strijken en op een kapstok in de kast. Ik droeg al, voor het gemak, gedurende meer dan een maand, dezelfde 3 tenue-kes!

Ook de diertjes vinden hier hun draai.

Het grote bad bevalt vooral mijn kleinkinderen. Ze plonzen dat het een lieve lust is!

Met de gezondheid gaat het iets minder: te veel cholesterol en suiker in mijn bloed. Morgen ga ik over die uitslag eens praten met de dokter en een diëtist. Ik besef dat ik jaren roofbouw op mijn lichaam heb gedaan en ik er hard zal moeten aan werken om er toch een stukje van ongedaan te maken.

Ik heb in elk geval al een goede stap gemaakt: ik ben een pak rustiger geworden nu ik op mijn eentje woon en het leven neem zoals het komt.

Gisteren zag ik de eerste lammetjes rondhuppelen en ik werd er door ontroerd. Een vroege lentekriebel? 

Zaterdag 11 februari 2012

Het is eindelijk zo ver... ik woon in het nieuwe huisje. Door de plotse winterprik is er echter maar de helft van de meubels verhuisd dus... leef ik nog steeds tussen de dozen! Het is nu even wachten tot mijn zoon in de juiste ploeg zit en we dan ook nog een tweede man vinden om de zware stukken over te brengen. Het kan dus nog wel even duren.

Ik laat het echter niet aan mijn hart komen. Het huis is enorm gezellig en ik geniet met volle teugen van het uitzicht op het kleine tuintje. Met het koudefront dat momenteel over ons landje trekt, voeder ik de vogeltjes en daardoor krijg ik ook veel "bezoek".

De kleinkindertjes zijn hier ook al een nachtje komen slapen. Ze waren heel enthousiast en ik, van mijn kant, heb ze rot verwend: ontbijtgraantjes met chocolade, pannekoeken en spaghetti.

Door een vergissing bij Telenet zat ik een week zonder TV, telefoon en internet maar dat is in orde gekomen. Ook de boiler voor het warme water gaf de geest en na een drietal dagen en een supersnelle loodgieter was ook dat opgelost. 

Het is nog even wennen aan de ongekende geluiden, vooral s nachts.

Zal ik me hier thuis voelen? Zeker! 

Zaterdag 21 januari 2012

Je kan al merken dat de dagen al iets langer worden. Ik heb nog nooit zo'n zachte winter meegemaakt. Heel nat maar met temperaturen waardoor de natuur helemaal van slag is. In januari al paaslelies zien bloeien, knopjes op de planten... Ik vrees dat als het nu gaat vriezen er heel veel schade zal zijn. Ook de vervelende insecten zoals vliegen en muggen zullen in groter aantal te zien zijn deze zomer want niks van hun broedsel bevriest. Ah, het is iets waar we nu eenmaal niets aan kunnen veranderen he?

Ik leef momenteel tussen de dozen! Alles wat ik kon inpakken is ingepakt voor de verhuis in februari. Jammer genoeg is de vorige huurster van het huis niet van haar woord: ze zou er immers de 20ste januari weg zijn en nu plots zegt ze pas de 31ste haar sleutel af te geven. Het brengt mijn planning wel behoorlijk in de war! Maar.... hoe dan ook... ik tel af!

Maandag 2 januari 2012

Het is al laat en morgen loopt het wekkertje om 5 u af want is het de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Toch wil ik nog een kort blogje schrijven. Op oudejaarsavond waren al de kinderen met hun partners en hun kids hier. Het was druk en ik kan doodmoe, maar gelukkig, terugblikken op die avond. De kleinkindertjes hadden dolle pret en ook bij ons, de volwassenen, werd er druk gepraat en gelachen en... gegeten en gedronken. Gelukkig bleven de Bobs van dienst verstandig en kon ik gerust zijn als iedereen naar huis reed. Je weet echter nooit of iemand anders dronken achter het stuur kruipt en een ongeval veroorzaakt. 

Nu alles weer wat op zijn plooi is, uitgenomen mijn lichaam, kunnen we er weer een jaartje tegen aan gaan. Op het huwelijk van mijn dochter zijn we dan allemaal weer samen. 

Vandaag kreeg ik ook een telefoontje van mijn "luisterend oor" ;-) Dat deed ook deugd. 

En nu... ga ik slapen!