maandag 17 november 2008

Miserie...miserie...

Iedereen heeft ze wel eens... die dagen dat niets goed lijkt te gaan. Blijkbaar heb ik momenteel zo'n periode.
Drie weken geleden wilde ik gaan werken 's morgens vroeg en mijn lichaam zei :"foert". Ik verging van de pijn in de rug en ik wist dat die venijnige hernia weer de kop had opgestoken. De huisdokter schreef me wat pilletjes, gaf me een spuit en een briefje om een weekje thuis te blijven. Op vrijdag kon ik echter nog steeds bijna niet bewegen zonder pijnscheut en wilde terug naar de dokter maar die bleek een paar dagjes weg. Ik heb op de tanden gebeten tot de maandag maar toen liet ik hem terug komen. "Oesje madammeke, t is precies erger dan ik dacht.." Hop nog 2 weken in één keer erbij.
Ik heb me nooit eenzamer en zieliger gevoeld dan in die drie weken!
De pillen die ik kreeg waren blijkbaar zo sterk dat ik telkens een half uur nadat ik ze had genomen in slaap viel. De weken zijn dus voorbij gegaan in een soort roes waar ik af en toe voor een paar uurtjes uit ontwaakte. Ik kroop dan letterlijk even achter mijn PC, kussens in mijn rug, om via dit medium contact met de buitenwereld te houden.
Vorige week donderdag kwam er eindelijk wat beterschap en ik nam me voor, ook al moest ik kruipen, vandaag maandag terug te gaan werken.
Op vrijdagavond waagde ik een stapje in de wereld en het deed goed om eindelijk weer eens onder de mensen te zijn.
Zaterdagavond ging mijn jongste zoon op stap en zondagmorgen belde hij me met de melding dat zijn jas, met portefeuille en huissleutels, was gestolen. Ik ging hem bij zijn vriend, waar hij was blijven overnachten, ophalen. Hij stond rillend in zijn hemdje op mij te wachten.
Buiten het geren om alles te laten vervangen: bankkaart, SIS-kaart, identiteitskaart, sleutels, jas, enz... moet ik nu ook de binnendeuren afsluiten want tja... diegene die de jas heeft, kent ook het adres en heeft de sleutels...
Miserie..miserie... dacht ik... maar ik besef dat wat ik nu onderging infeite een peulschil is tegenover mensen die voortdurend pijn hebben of bedlegerig zijn, een arm of been moeten missen, of doof of blind zijn... mensen die honger hebben en niet weten hoe ze hun kinderen kunnen voeden... mensen die in oorlogsgebieden leven... enzovoort enzoverder...
Wie ben ik dan, dat ik durf te klagen? Als ik recht sta loop ik even met mijn neus tegen mijn knieen en met mijn kont achteruit maar ik tracht er de komische kant van te zien. Wat gestolen is kan vervangen worden...
Moraal van dit verhaal:
Ieder mens ziet enkel zijn eigen "miserie" en soms is het eens goed om rond ons te kijken en te zeggen "feitelijk, in feite, in de fond... heb ik het zo slecht nog niet"!

vrijdag 10 oktober 2008

De vos

Deze morgen bolde ik naar Zelzate. Net voor ik de gemeente binnen reed zag ik een vos dood liggen langs de berm. Het was zeker 3 jaar geleden dat ik nog eens een vosje zag! Op de Etna liep er eentje en toen ik nog in Ronse woonde maakte er een in de tuin jacht op de vele konijnen die er zaten.

Het dier dat ik deze morgen zag liggen had geen schijn van kans. Het was waarschijnlijk gedurende de nacht door een opening op de weg geraakt maar omdat er aan beide zijden grote betonblokken de weg afbakenen kon het beest geen kant meer op.

Wel jammer dat ze zo weinig meer te zien zijn. Hondsdolheid, jacht en het dicht bebouwen van zijn leefgebied hebben hun aantallen al behoorlijk uitgedund.

Zullen mijn kleinkinderen naar een museum moeten gaan om hun kinderen uit te leggen wat een vos is? Dat geldt tenandere voor heel veel diersoorten he?

donderdag 9 oktober 2008

Hier ben ik weer!

Wat ben ik een lange tijd weg geweest van deze blog! Hoewel ik heel graag schrijf scheen het me niet te lukken om nog een zinnige tekst te typen.
Ondertussen heb ik er een maand verlof op zitten en met een gebruind velletje en nieuwe energie kan ik er weer, heel even, tegenaan gaan.
Ik spendeerde een week in de Provence samen met mijn zoon en zijn gezin. Het verblijf in een chalet in Puget-sur-Argens was prima en we hadden het allemaal enorm naar onze zin, maar de rit heen en terug was een hel. Aangezien we 2 kleintjes bij ons hadden besloten we 's nachts te rijden maar op onverlichte wegen en met stortregen gedurende honderden kilometers.... verschrikkelijk! Alhoewel ik hele dagen achter het stuur zit, was ik voor het eerst bang.
Ik had enkel tijd om vlug alles in de wasmachine te gooien en goeiedag tegen mijn ouders te zeggen en hop... ik vertrok voor een rustweekje naar Djerba.
Het hotel was oud en niet 100% schoon maar dat kon me niet deren. Het eten was lekker en het zonnetje was gegarandeerd de hele dag aanwezig. Ik bracht de dagen ginder in alle luiheid door onder een parasol met een heerlijk drankje en af en toe een baantje trekkend in het zwembad om wat af te koelen. Alle dagen een heerlijke anti-stressmassage...Meer moest dat niet zijn!
Schone liedjes duren echter niet lang en ondertussen ben ik alweer aan het werk. Ah, ik vind het niet zo erg want ik doe mijn job immers graag. Het enige wat wel pijn doet is het opstaan om 5 u 's morgens! Daar zal ik wel nooit aan wennen.

zaterdag 26 juli 2008

Klokke Roeland


Als echte gentenaar was ik op de 35ste rondgang van de Gilde van de Stroppendragers. Wanneer het vonnis is uitgesproken door keizer Karel draaien hij en zijn gevolg zich met de rug naar de gentenaars toe en zingen alle stroppendragers en de omstaanders het "Klokke Roeland". Iedere keer weer krijg ik er kippevel van. Hierna de tekst.


KLOKKE ROELAND (A. Rodenbach-J. Destoop)


Boven Gent rijst

eenzaam en grijsd

't Oud Belfort, zinbeeld van ' t verleden

Somber en grootsch

steeds stom en doodsch,

treurt de oude Reus op 't Gent van heden.

Maar soms hij rilt

en eensklaps gilt

zijn bronzen stemme door de stede


Trilt in uw graf, gentsche helden

gij, Jan Hyoens, gij, Artevelden:

"Mijn name is Roeland, 'k kleppe brand,

en luide storm in Vlaanderland"


Een bont verschiet

schept 't bronzen lied,

prachtig weêrtooverd mij voor de oogen:

mijn ziele erkent

het oude Gent

't volk komt gewapend toegevlogen,

't Land is in nood

"Vrijheid of dood!"

De gilden komen aangetogen.


Trilt in uw graf, gentsche helden
gij, Jan Hyoens, gij, Artevelden:
"Mijn name is Roeland, 'k kleppe brand,
en luide storm in Vlaanderland"


Prachtig lied, toch?

zaterdag 5 juli 2008

Damme



Vorige donderdag kreeg ik er een nieuwe locatie bij: de markt van Damme. De rit naar die gemeente was al een plezier op zich. Uitgestrekte landerijen en een heel eind in een dreef met hoge bomen naast het kanaal. Toen ik op het marktplein aankwam leek het even of de tijd er had stilgestaan. We stonden er amper met zes kramen en het pleintje stond vol. Een snoepkraam links van me, een groenten- en fruitkraam rechtover me en rechts een kippekraam. Verder nog een kaasboer en een stalling met heerlijke kruiden en honing.

Toeristen, vooral engelse, namen foto's en genoten duidelijk van de gezellige sfeer.

Even wenste ik dat ik niet moest werken en in de antiekwinkeltjes en het museum kon duiken om daarna op een terrasje te genieten van wat gerstenat.

woensdag 2 juli 2008

Marcella...




Ik schreef hier al een stukje neer over de kip die elke dag weer over de afsluiting vliegt. Gisteren ging ze een "pootje" verder. Ze kwam pikken in de etensbak van Fientje die in de keuken vlakbij de deur staat. Fientje gromde en dwong haar naar buiten.

Vandaag had ik een dagje vrij en door het mooie weer stond de achterdeur wijd open. Er hangen wel vliegenstroken voor de deuropening maar dat hield Marcella deze keer ook niet tegen om binnen te komen. Ik hoorde het getik van haar snavel in Fientje's etensbak. Fientje had het ook gehoord maar na een paar grommen hield ze het voor bekeken en ging zich verder koesteren in het zonnetje. Ik nam Marcella op , zette haar buiten en ging dan verder met het schrijven van een mail.

Geen twee tellen later stond ze echter weer binnen en kwam gewoon de living binnen. Ze bleef rond mijn benen ronddrentelen, precies alsof ze wou zeggen: "Schei uit met je getokkel en kom mij en mijn zussen eten geven!" Ik heb dat ook gedaan maar eerst... nam ik een paar foto's :-)

Tja, de dieren zijn hier blijkbaar baas en ik... hun goedwillig slaafje!

maandag 30 juni 2008

Diploma


Het is eindelijk zover. Mijn jongste zoon heeft het middelbaar achter zich gelaten en gaat in oktober naar de universiteit. Hij wil geologie gaan studeren.

Het diploma werd met een proclamatie uitgereikt vorige vrijdag. Na de nodige speeches en powerpoints werden de leerlingen per klas op het podium geroepen en kregen hun diploma. Camera's zoemden, fototoestellen flitsten en het applaus was niet uit de lucht. We zaten er met honderden ouders ontroerd te kijken naar onze kroost die glunderend "het papierke" kreeg waarmee ze weer een hoofdstuk in hun leven afsloten. Ik pinkte een traantje weg en mijn borst zwol van trots toen ik zijn naam hoorde afroepen....mijn zoon...

Proficiat Galo!

zaterdag 21 juni 2008

Mijn TV debuut

Toen ik met het mobiel kantoor aanwezig was op de Algemene vergadering was ook AVS ter plaatse. Hierboven het fragment waar ik een "rolletje" mag spelen.

Ik vond het alleen jammer dat ik al een paar uur buiten in de wind had gestaan en er dus niet veel soeps meer was aan mijn kapsel. Ah... we zullen maar zeggen dat het "naturel" was :-)

maandag 16 juni 2008

Uitvijzen

Toen ik vorige week op een markt stond kreeg ik een heer op bezoek die ik begin de pensioenleeftijd schatte. Hij had een paar vragen over zijn faktuur die ik vlot beantwoordde. Hij vertelde me dat hij met zijn oude moeder samen woonde en gaf de indruk zeer begaan te zijn met het oudje. Iets wat hem sierde... dacht ik.
Het gesprek werd algauw een monoloog van zijn kant waarin hij me de hemel in prees. Ik was mooi, intelligent, verdiende goed mijn brood, had zin voor humor, enz...
Hoogstwaarschijnlijk zal hij mijn stilzwijgen gezien hebben als een teken dat ik me helemaal door hem liet inpakken.
Een half uur lang bleef hij praten en eindigde met de vraag of ik zin had om samen met hem iets te gaan eten.
Beleefd maar heel kordaat heb ik hem gezegd dat ik aan het werk was en niet geinteresseerd in dates. Hij drong niet lang aan en verliet het kantoor.
De bloemenverkoper die met zijn kraam rechtover me stond had het hele zaakje in de gaten gehouden en kwam bij me. Hij vertelde me dat de "heer" gekend stond als een vrouwengek. Overal probeerde hij wel een vrouw te charmeren en soms lukte het hem ook. Hij zou jaren geleden nog bordelen hebben open gehouden en ook de gokwereld was hem niet onbekend.
In het gents noemen we zo iemand "nen uitvijzer" en ik ben blij dat ik niet zo naief was om me te laten charmeren.
Geef mij maar een man die zegt wat hij meent en doet wat hij zegt. Glibberige palingen zijn niet echt mijn ding!

woensdag 11 juni 2008

Email from God



One day God was looking down at Earth and saw all of
the rascally behavior that was going on. So he called one of His
angels and sent the angel to Earth for a time.

When he returned, he told God, 'Yes, it is bad on Earth; 95% are
misbehaving and only 5% are not.

God thought for a moment and said, 'Maybe I had better send down a
second angel to get another opinion.'

So God called another angel and sent him to Earth for a time.

When the angel returned he went to God and said, 'Yes, it's true.
The Earth is in decline; 95% are misbehaving, but 5% are being good.'

God was not pleased. So He decided to e-mail the 5% that were good,
because he wanted to encourage them, and give them a little something
to help them keep going.

Do you know what the e-mail said?

....................................................



Okay, I was just wondering, because I didn't get one either.

dinsdag 10 juni 2008

Fientje


Anderhalf jaar geleden adopteerde ik Fientje. Een lelijk scharminkeltje dat zat te bibberen als een riet in een veel te grote kooi. Ze kon makkelijk tussen de tralies heen als ze wilde want ze was graatmager maar ze bleef achterin zitten... heel zielig kijkend.

Ik wilde helemaal geen hond meer want mijn job neemt heel veel tijd in beslag maar mijn hart brak toen ik haar zag en na een nachtje piekeren ging ik haar de volgende dag halen. Ze stonk verschrikkelijk en haar haartjes zaten vol klitten. Na een grondige wasbeurt en wat bijknippen kon ik eindelijk haar snoetje zien. Haar tong hing door gebrek aan tanden uit haar bekje en dat gaf haar een ietwat onnozel uitzicht. Op korte tijd werd ze een stuk dikker en haar vacht ging er beter uitzien. De dierenarts moest nog een aantal tandjes trekken maar dat houdt haar niet tegen om gretig haar bordje leeg te eten.

Ze heeft haar plaats in het huis en in mijn hart en ze is mijn trouwe kameraad. Doordat ze al zo oud is slaapt ze veel terwijl ik weg ben en s avonds... slaapt ze verder op mijn schoot.

Ondanks dat kan ze soms verrassend levendig uit de hoek komen.

Gisteren kreeg ze een spuitje tegen de jeuk. Het beestje heeft wat eczeem en als haar spuitje uitgewerkt is gaat ze tegen alles staan schurken. Niet echt een fraai zicht! Ze kreeg ook een knip- en wasbeurt van me, waarna ze me bedankte door eens flink te gaan rollen in het gras.

Ik hoop dat ik haar nog een hele tijd mag houden en dat ze stokoud wordt want zo n hondje vind ik nooit meer!

maandag 9 juni 2008

De geneugten van het buitenleven...



Ik heb er bewust voor gekozen om in een dorp te wonen. Ik hou niet van de drukte van de stad.

Voor het huis liggen er weilanden en akkers en achteraan liggen een koeienwei en een varkenskwekerij. Heerlijk om 's morgens wakker te worden met het gekweel van vogels en het geloei van de koeien die willen gemolken worden. In de lente staan dan ook de kalfjes buiten en hun gedartel kan me ook wel bekoren. Ik heb een behoorlijk diepe tuin en stilletjesaan begint het onderhoud ervan me moeilijker te worden. Ik troost mezelf dat ik nog maar een paar jaren moet gaan voor ik gepensionneerd ben en ik dus alle tijd zal hebben om het naar behoren te onderhouden.

Met de komst van de zomer komen echter ook de vliegen weer. Een echte pest! Zodra de deur open staat ontwijken ze de slierten die voor de deur hangen en komen ze allemaal op bezoek. Ik loop gewapend met een vliegenmepper het huis rond en zuig dan met de stofzuiger alle vliegenlijkjes op. Hoe vaak je ze ook wegjaagt steeds weer komen ze op je benen of armen zitten. Ik beklaag die arme koeien en paarden die hun aanvallen steeds moeten verdragen!

Pitbull-allures...


Mijn trouwe lezers weten dat ik kippen heb. Mariette zaliger was een Houdini en at in twee hokken: eerst bij mij en dan bij de buren. Nu heb ik een kip die het lapje grond die ze ter beschikking heeft om te scharrelen, niet groot genoeg vindt. Elke dag wipt ze bovenop het kippenhok en vliegt dan over de twee meter hoge afsluiting, recht de tuin in. Ze scharrelt in het gras en vindt wel altijd iets dat eetbaar is. Als ik thuis kom geef ik mijn kippetjes hun graan en het kippetje komt me dan al van ver tegemoet gerend. Ze gaat mee in het tuinhuis waar ik de graantjes uit een ton in een emmer schep en loopt me kort voor de voeten als ik naar het kippenhok ga.

Fientje vindt dit allemaal niet zo best. Ik vermoed dat ze jaloers is op die pluimenbal. Ze tracht dan met haar tandenloze bekje toch in de poten van de kip te bijten. Marcella, ze moet toch een naam hebben, ging dan liggen en Fientje voelde zich weer meesteres van het domein.Tot voor een paar dagen... Marcella vond dat het welletjes was geweest en pikte Fien op haar neus. Fientje jankte de hele buurt bij elkaar en droop af. De kip voelt zich nu heel zelfzeker en met pitbull-allures rent ze nu recht naar Fien van zodra die te dicht komt. Misschien moet ik Fientje mijn vals gebit eens lenen om haar eigenwaarde wat op te krikken en Marcella haar plaats in de voedselketen diets te maken?

zaterdag 31 mei 2008

Mijn dochter...


Ik kom net terug van een weekje vakantie samen met mijn dochter en haar twee zoontjes.


We zien elkaar wel regelmatig maar op die bezoekjes wordt infeite nooit echt gepraat. Ja natuurlijk wel over de dagdagelijkse dingetjes maar nooit echt diepgaand. Nu hadden we een volle week de tijd om dat wel te doen eenmaal de kinderen, doodmoe gespeeld, in bed lagen.

Een lekker flesje wijn erbij maakte het allemaal iets makkelijker.


Ik heb vooral geluisterd naar wat ze te vertellen had. Ik wilde weten hoe ze dacht over me nu ze zelf ook moeder is. Ik schrok ervan toen ik hoorde hoe groot de impact van de scheiding op haar is geweest. Mijn zoon was daar steeds open over geweest maar zij was daar niet zo mee bezig... dacht ik.

Ik kan de klok niet terug draaien maar het heeft me doen beseffen dat mijn dochter niet is zoals ik, steeds rechtdoor boerend. Misschien wat laat maar nu weet ik hoe ze zich toen echt voelde.

In die week hebben we onze band die ver was uitgerekt weer wat kunnen aanhalen.


Ik heb genoten om haar te zien met haar beide jongens. Een geduldige, liefhebbende en bezorgde mama.... en ik voelde me zwellen van trots en pinkte af en toe verscholen een traantje van ontroering weg toen ik ze samen bezig zag.

Ik heb ook genoten van mijn kleinzoontjes, de kleine kapoenen... mijn oogappels. Ik vind kleuters op zich al heerlijk om naar te luisteren. Ze zijn nog zo open en zeggen wat ze denken, zonder nadenken. Hun gezichtjes spreken boekdelen, ze kunnen even vlug blij worden als ze kunnen beginnen huilen. Ze zijn nog zo zalig onbevangen.


Al bij al was het dus een week om niet gauw te vergeten maar om nog heel lang van na te genieten.

donderdag 22 mei 2008

Mariette deel 2

Mariette, de kip, is niet meer. Eergisteren kwam ze nog pikken toen ik graantjes gooide en stapte ze met stijve poten rond. Ze was nog steeds de baas.
Gisteren toen ik terug ging voederen vond ik ze dood voor het poortje.
Ergens ben ik blij dat ik zelf niet heb moeten beslissen om ze uit haar lijden te verlossen en dat ze als een kaarsje stilletjes is uitgedoofd.
Ze was één van mijn twee eerste kippen en, lach gerust, ik had een band met dat beest.
Mariette, scharrel gelukkig in de kippenhemel :-)

Verjaardagsblues

Vorige maandag werd ik 55. Op zich een verjaardag als alle andere ware het niet dat het besef dat ik nu naar de zestig ga heel reeël wordt. Waar zijn al die jaren heen?
Toen men mij vroeger vertelde dat het allemaal toch zo rap ging lachte ik even maar ondertussen zijn al die jaren uit mijn jeugd, mijn getrouwde leven al zo lang voorbij! Al 10 jaar ben ik gescheiden en het lijkt net gisteren dat ik aan mijn tweede single leven begon. De eerste jaren waren behoorlijk moeilijk en ik had het lastig om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen. De kinderen waren pubers en ik had geen tijd om even stil te staan bij de andere dingen.
Werken, het huishouden, de opvoeding van de kinderen en het zoeken naar een andere partner namen al mijn tijd in beslag. En nu... ben ik dus 55.
Nog steeds neemt het werk het grootste deel van mijn tijd in, als ik thuis kom wacht ook nog het huishouden en ook de kinderen willen nog steeds tijd van me.
Soms heb ik zin om te gillen en te roepen: en wanneer is het IK-tijd? Ondanks de altijd weerkerende goede voornemens laat ik me nog steeds leven door anderen. Straks beland ik in een rusthuis en zal ik ook weer geleefd worden door het verzorgend personeel. "Allez Jeanine, steek je valse tanden in want we gaan boterhammekes eten"...
Mag ik me dan nu even down voelen?

dinsdag 13 mei 2008

Parijs


Het was al enkele jaren geleden dat ik Parijs bezocht. Ik boekte een hotelletje dat niet ver van de autostrade lag en die zijn eigen parking had.

Toen we er aan kwamen bleek het hotel reeds volgeboekt te zijn en ik vroeg me af tot wat een reservering diende. We werden doorverwezen naar een ander hotel een "eindje" verder. Aangezien dit hotel geen parking had moesten we de auto achterlaten en met de bagage een ferm eind stappen. Gelukkig werden we daar WEL verwacht en konden we eindelijk de stad intrekken.

De beste manier om je te verplaatsen in Parijs is in de metro. We schaften een dagpasje aan en stortten ons in de bruisende stad.

Wat me nog steeds opvalt is de grote diversiteiten bij de bevolking: alle kleurtjes alle culturen alle taaltjes vermengen er zich zonder moeite met elkaar.

Het verkeer is er altijd hectisch en o wee als je er als chauffeur even moet zoeken! Ik denk dat het meest versleten stuk bij de parijse auto de claxon is!

Door het lange pinksterweekend en het warme weer kon je overal op de koppen lopen en er stonden enorm lange rijen wachtenden aan de Eiffeltoren. De boten op de Seine zaten tjokvol en aangezien ik het niet zag zitten om zoals in de metro, ook nog eens op de boot tegen zweterige lijven aan gedrukt te zitten, lieten we ook deze beker aan ons voorbij gaan.

Ik ben nog steeds even gek op Parijs maar deze keer was het echt wel iets te druk voor me.

maandag 7 april 2008

Parkeren

Als je met zo'n grote wagen rijdt als diegene waar ik mee op de baan ga, let je meer op de stoten die sommige automobilisten uitsteken.
Op markten staan er vaste verbodstekens met de dag van de markt vermeldt en de uren waarop er geen wagens mogen parkeren. Toch moeten de marktkramers en ik telkens weer rond achtergelaten wagens laveren. Niet altijd een akkefietje!
Deze namiddag sta ik op een parking van de stad Deinze en hou de wagens rond me in de gaten... Een verbodsteken???.... strepen op het trottoir???... lap het aan je laars! "Ikke" moet plaats hebben en de rest... kan stikken! Wat een arrogantie hebben sommige mensen. Je ziet ze uitstappen uit hun grote jeep, ze kijken eens rond van uit hun foutgeparkeerde wagen, zien dat geen kat meer voorbij kan maar stappen toch uit en gaan rustig winkelen. Dat anderen apetoeren moeten uithalen om nog weg te geraken trekken ze zich natuurlijk niet aan maar o wee als er iemand een deuk in hun carosserie zou rijden...
Egoïsme is één van de trekjes van de mens en dat uit zich ook op een parking.

zaterdag 5 april 2008

Pijntjes en nadenkertjes...

Gisteren werd mijn kleinzoontje geopereerd. Hij wordt deze maand 4 jaar dus is nog heel klein en kwetsbaar. Gelukkig gingen zowel zijn moeder als zijn vader met hem mee en bleven de hele tijd bij hem. Ik moest werken dus het telefonisch contact met mijn dochter was enorm belangrijk voor me want zoals jullie ondertussen al weten zijn mijn kleinkindertjes mijn oogappels.
Alles ging prima en ondanks het eerste uur waar hij de hele tijd weende van de pijn kon hij s avonds al naar huis.
Mijn oudste zoon heeft een enorm grote maar enorm lieve hond. Hij kreeg bericht van de eigenaar van het huis dat hij huurt dat hij het dier moet weg doen of verhuizen. Aangezien hij nergens nog een huis zal kunnen huren die zo goedkoop is moet hij dus met pijn in het hart de hond weg doen. Hij heeft me gevraagd of ik het dier onderdak wil geven en dat wil ik ook wel maar door mijn job ben ik niet zo vaak thuis en ik vraag me af of ik wel een goed bazinnetje voor Ganza (zo heet het beest) zou zijn. Ze zou niets tekort komen qua voeding of verzorging maar aandacht is ook belangrijk.
Ik zit dus nog te knabbelen wat ik ga doen. Ik wil het best proberen want het dier verdient een goede thuis, maar wat als ze niet kan wennen? Mijn zoon argumenteert dat hij haar dan nog vaak kan zien maar dat is niet echt genoeg he?

dinsdag 25 maart 2008

Witte ellende


Toen ik deze morgen de gordijnen opende zag ik dat er een dik wit tapijt over de velden lag. Een prachtig uitzicht! Ik had echter niet veel tijd om ervan te genieten en stortte me na het ontbijt en de douche op mijn wagen die vrij moest worden gemaakt. Het verkeer verliep traag richting werk en ik verwachtte me aan nog meer ellende op mijn rit naar Opwijk. Het mobiele klantenkantoor lag ook al onder een pak sneeuw want door gebrek aan plaats kon ik hem zaterdag niet in de garage parkeren. Nog maar eens krabben en schoonmaken! Met ijskoude handen vertrok ik richting E40. Er werd enorm traag gereden en soms stond het helemaal stil richting Brussel. Ik deed er dubbel zo lang over om op mijn bestemming te geraken. Het gaf me wel de tijd om af en toe rond te kijken en te genieten van al dat moois.

Ik zou er echter meer van kunnen genieten als ik niet met de wagen zou moeten rijden. Het is echter mijn job en die heeft evengoed goede als slechte kantjes!

maandag 24 maart 2008

Lentejogging Lovendegem




























Vorige week gaf ik me op als vrijwilliger om de waterbar te bemannen te Lovendegem. Vorig jaar was ik er ook geweest en het was een heerlijke zonnige dag geworden. Er bovenop dan nog kunnen genieten van het zicht op strakke mannenlijven ... kortom een topdagje. Dit jaar werd het "ietsje" anders. De temperatuur was beneden alle peil en de gure wind was vergezeld van sneeuw en hagel.


Tot mijn grote verwondering kwamen er toch nog 445 joggers opdagen (vorige jaar waren er 700). Er waren maar een paar blote benen te zien want de meesten droegen een legging om hun spieren te beschermen tegen de koude. Zo'n 120 moedigen liepen zelf de halve marathon!




Mijn collega en ik werden enorm verwend. Lekkere warme koffie en een overheerlijke hotdog werden ons op het schootje gebracht. Regelmatig werd ons gevraagd of we niks wilden.




We brachten niet zoveel waterbekertjes aan de man als vorig jaar maar toch veel meer dan we hadden gedacht. Ondanks de kou kwamen de joggers bijna stomend binnen gelopen. Zwetend, hijgend... Wat een prestatie!


Voor mij was de laatste een even grote winnaar als de eerste.

zaterdag 22 maart 2008

Pasen


Morgen vieren we Pasen en sedert de kleinkindertjes er zijn, is het gebruikelijk dat die bij hun oma, ik dus, eitjes komen zoeken in de tuin. Ik geniet er eindeloos van om de eitjes te verstoppen en dat duurt langer dan de tijd die de kindertjes (en hun ouders) nodig hebben om ze te zoeken.

We hebben al afgesproken dat ze morgen komen maar ik vrees dat ik een andere plaats zal moeten uitzoeken om de eieren te verstoppen. Het regent, hagelt, sneeuwt en waait zoals het alleen maar bij ons kan doen! Maartse buien... bweikes!

Ik heb besloten om de eieren binnen te verstoppen en aan de kinderen te vertellen dat ik de deur heb laten open staan voor de ... klokken/paashaas. Wel moeilijk want de kleintjes van mijn dochter gaan naar een katholieke school en die verwachten de klokken, de kinderen van mijn zoon gaan naar een gemeentelijke school en daar is de paashaas de eierleverancier.

Ik sla me wel uit de slag want voor hen tellen alleen die lekkernijen waar ze meteen een grote hap van nemen. De besmeurde kasten en deuren neem ik er met liefde bij... het is immers moeilijk voor die kleine kleutertjes om handen en gezicht netjes te houden met al die chocolade!


Ik ga genieten... het gaat allemaal zo rap voorbij en voor ik het zal beseffen zullen ze met hun vriendje of vriendinnetje op de stoep staan.

vrijdag 7 maart 2008

Wachten...

Ik sukkel momenteel wat met mijn gezondheid. Af en toe wordt het zwart voor mijn ogen en dat is niet echt veilig als je hele dagen met een grote wagen rond rijdt.
Ik bracht dus een bezoekje aan mijn huisdokter zijn praktijk. Ik moest een aantal onderzoeken ondergaan dus spendeerde ik bijna een hele week in verschillende wachtzalen.
Het scenario is altijd hetzelfde. Er liggen overjaarse Story's of Dag Allemaaltjes die je maar vastpakt om toch maar iets te kunnen doen buiten staren naar de andere wachtenden. Zelden wordt er gepraat in een wachtzaal.
Mijn huisdokter heeft een praktijk samen met zijn vrouw die tandarts is. Aan de muur hangen posters met afgrijselijke gebitten die je zouden moeten aanporren om meer te poetsen en vooral om meer bij de tandarts te gaan. Ik ging indertijd minimaal 2 keer per jaar bij mijn tandarts en ondanks dat kan ik nu elke avond mijn gebit in een glaasje water deponeren. Ik vermijd dus om die posters te bekijken anders krijg ik het op mijn heupen. Stiekem zit ik dan de mensen rond me te observeren... een heer die uitgebreid in zijn neus zit te pulken... een dame met haar beide handen bovenop de handtas op haar schoot die naar haar schoenen zit te staren... een man die zijn krant zit te lezen en daarvoor plaats voor drie inneemt.
Heb je al gemerkt dat zolang er plaats genoeg is er nooit iemand naast je komt zitten maar steeds een stoeltje tussen laat? Vooral geen fysiek contact!
Dan heb je ook de zenuwpezen. Ze zitten te wippen, kijken om de minuut op hun uurwerk, nemen een boekje... bladeren even en nemen een ander...
En ik? Ik bekijk het allemaal en beklaag de mensen die vaak met dokters en hun wachtzalen te maken hebben !

maandag 3 maart 2008

Stormschade... Emma slaat toe!


















Een dertigtal pannen sloegen los en enkele vielen pardoes bovenop de twee wagens van mijn buren.

zondag 24 februari 2008

Zorgen... het vervolg




Men zegt altijd dat een ongeluk nooit alleen komt... Het stukje dat volgt bewijst nog maar eens dat dit waar is.


De week begon met het gereutel van mijn verwarmingsketel. Er kwam zwarte rook uit de schouw en die had niets te maken met eventuele pausverkiezingen! Gelukkig is de eigenaar van dit huis iemand met veel connecties en er kwam de volgende avond al iemand kijken. Lucht in de leiding was het verdict. Eén draai aan de leiding en 30 euro later was het opgelost.




Op woensdag kreeg ik een telefoontje van mijn dochter... "of ze even langs kon komen". Natuurlijk kon dat en toen kreeg ik te horen dat mijn kleinzoon een gezwelletje had en ze niet wisten of het een cyste of "iets anders" was dus dat hij moest geopereerd worden.




Vrijdagavond opnieuw een telefoontje. Mijn zoon en de twee kinderen waren frontaal aangereden door een dronken spookrijder meldde mijn schoondochter uit de spoeddienst van het ziekenhuis. Gelukkig mochten ze dezelfde avond naar huis met een nekband. Hij had zijn autootje pas 2 weken en het was totaal vernield. Ik trachtte te relativeren maar de zorg om mijn zoon en kleinkindertjes maakten me een wrak.




Drie keer is scheepsrecht dacht ik maar nee hoor... deze morgen kreeg ik terug een telefoontje: mijn zus was opgenomen in het ziekenhuis! Ze heeft een prop in haar kransslagader en wordt morgen gesondeerd.




Ik vraag me af of ik niet beter mijn gsm en huistelefoon in de vuilnisbak gooi!

vrijdag 22 februari 2008

Kunst?... aanvulling


Als reactie op mijn stukje over kunst kreeg ik van een collega de link naar de website van de "kunstenaar". Aan jou om te oordelen of je het wil zien of niet.



Kunst?

Tijdens mijn rit naar Oostende stond de radio aan en ik hoorde ze vertellen dat er in Australië een "kunstenaar" is die schildert met "het penseel der liefde".
Aangezien ik een nogal rijke verbeeldingskracht heb stelde ik me daar een heleboel vragen bij...
Zou die man helemaal in zijn blootje zijn schilderijen maken of enkel met zijn "instrument" uit zijn broek? Zou hij met waterverf of olieverf schilderen? De laatste mogelijkheid lijkt me niet echt voor de hand liggend want waarmee zou hij dan zijn penseel schoon maken?
Zou hij zijn canvas op een ezel plaatsen? Dat zou volgens mij enkel resulteren in wat horizontale strepen... Of... zou hij het op de grond leggen en er wijdbeens over gaan staan? Dan is al meer mogelijk he?
Zou hij zijn penseel in rusttoestand of enkel in opgewonden toestand gebruiken? Dat laatste lijkt me ook al niet zo evident... per slot van rekening ga je dan liever toch iets anders doen dan schilderen.
Kunst... tja, ik heb er een ander idee over. Toen ze dit verhaal vertelden moest ik onmiddellijk denken aan die olifant die met in zijn slurf een penseel, op een doek kliederde.
Oh als dode kevers en uitwerpselen als materiaal kunnen... zal dit ook wel kunnen zeker?
Een schilderij van die kunstenaar zou ik niet echt willen maar eens piepen hoe hij het doet... dat wel!

donderdag 14 februari 2008

Zorgen...

Vandaag wordt mijn vader voor de zoveelste maal geopereerd. Op zich niet zo'n zware ingreep maar doordat hij diabeet en ook nog hartpatient is blijft het steeds een risico. Hij is niet meer van de jongste en ik besef dat er eens een moment zal komen dat hij niet meer geholpen kan worden. Ik moet de hele dag werken maar in mijn hoofd maalt het... bezorgd als ik ben.
Ik verlang soms terug naar de tijd waar ik me totaal geen zorgen maakte, heeeeeeeel lang geleden en vraag me af wanneer ik begonnen ben met het me druk maken in alles en nog wat. Voor zover ik me kan herinneren was het niet toen ik trouwde maar eerder toen mijn zoon geboren werd. Sedertdien is er altijd wel iemand waar ik me zorgen om maak. Soms voel ik me een echte kloek die erover waakt dat al haar kuikentjes veilig zijn.
Het helpt natuurlijk geen zier maar... ik kan er niets aan doen. Ik ben nu eenmaal zo. Het zal wel over gaan als ik seniel word... dan kunnen mijn kinderen zich misschien zorgen maken over mij?

dinsdag 12 februari 2008

Pinken... het vervolg...

Gisteren kreeg ik een mailtje van één van mijn trouwste lezers om me te vertellen dat er tussen vrachtwagens en motorrijders ook "geseind" wordt.
Als een vrachtwagen ziet dat een motorrijder tussen de twee rijstroken door wil rijden maar weinig plaats heeft, wijkt hij als het mogelijk is wat uit naar rechts om hem de nodige ruimte te geven. De motorrijder bedankt dan door zijn voet omhoog te steken.
En ik die dacht dat ze enkel hun benen even wilden strekken!
Zo zie je maar... nooit te oud om te leren.

vrijdag 8 februari 2008

Waanzin

Gisterenavond bekeek ik voor het slapen gaan nog gauw mijn mails. Er zat er eentje bij met een filmpje aan. Uit de titel kon ik niet echt uitmaken wat het was dus opende ik het.
In eerste instantie zag ik een brandende takkenbos. Even nadien zag ik 3 geblinddoekte mannen die omringd waren door nog meer mannen met lange jurken. Ze goten een vloeistof uit een plastiek limonadeflesje over de 3 mannen en rolden ze dan tot mijn ontzetting in de takkenbos waarop ze in lichterlaaie stonden. Dit allemaal onder het luide schreeuwen van "Allah".
Ik wist niet hoe gauw ik het filmpje kon sluiten en gruwde er echt van. De beelden bleven nog heel lang nazinderen en ook deze morgen bleef ik er aan denken. Wat kunnen mensen zich toch beestachtig gedragen en hoe kan je je medemens zo'n vreselijke dood injagen?
Dit filmpje circuleert waarschijnlijk op het internet en ik vraag me af hoeveel jongeren het te zien zullen krijgen. Wat leren zij hier dan van? Dat in naam van je godsdienst alles mag? Dat je geen respect moet hebben voor andermans leven?
Van mij zullen ze het in elk geval niet krijgen want ik heb het onmiddellijk de vuilnisbak in gekieperd!

Goeiedag...alstublieft... dankuwel...tot ziens

Vandaag moest ik folders leveren bij een gemeentebestuur (dat ik beter niet noem). Toen ik een paar maanden geleden de folderstanden moest afleveren kreeg ik een vrij stuurse man die me zei dat ik maar moest maken dat ze gemonteerd werden want dat "hij zich daar niet mee bezig hield". Daarop liet hij me gewoon staan.
Op zich vind ik het niet erg om dat te doen maar ik stond er midden de klanten en moest er op mijn knieën het zaakje in elkaar vijzen. Niet echt leuk als het de eerste keer is dat je zoiets in elkaar puzzelt en er dan nog zo'n tiental mensen op je handen staan kijken.
Vandaag was hij er ook. Toen ik hem de pakketjes wilde overhandigen zei hij "vul ze zelf maar aan he?" Hij tekende zonder te kijken en liet me opnieuw staan zonder me nog een woord of een blik te gunnen. Ik had geen tijd om nog iets te zeggen!
Ik heb ze dan maar aangevuld en ben vertrokken maar het knaagde wel. Had die man echt altijd zo'n rothumeur? Zelfs de elementaire beleefdheid hanteerde hij niet: geen "goeiedag", geen "tot ziens", niets! Je zal er maar mee getrouwd zijn!

donderdag 7 februari 2008

Krakende karren lopen ver...?

Binnen een paar maanden word ik 55. En dan? zal je denken. Tja nu behoor ik tot de categorie "actieve vijftigplusser" . Dat plusser ben ik zeker maar dat actief is iets anders! Ik ben zeker geen hypohonder maar elke dag voel ik wel iets! Soms doet mijn rug pijn en loop ik met mijn kont achteruit en voorover gebogen rond. Soms schiet er iets in mijn knie en moet ik mankepetankend stappen. Ik spreek dan nog niet van hoofdpijn of nekpijn.
Mijn huid wordt ook steeds droger en daar waar ik altijd potjes en zalfjes heb afgezworen moet ik me nu na het douchen steeds inwrijven met melk of ik verga van de jeuk. Het zou niet echt een mooi zicht zijn als ik me zit te krabben en er komt net een klant binnen he?
Ondertussen zeul ik ook al twee brillen met me mee... het zicht is dus ook niet meer optimaal.
De bloeddruk zwiept omhoog en dan plots weer omlaag dat het een lieve lust is.
Bij al deze kwaaltjes denk ik steeds dat krakende karren ver lopen maar ik vraag me af hoe erg ik zal kraken binnen tien jaar!

Pinken

Nee, in dit stukje heb ik het niet over onze kleinste vingertjes maar over het knipperen met de richtingaanwijzers en koplichten.
Toen ik pas met het mobiel kantoor reed viel het me soms op dat sommige vrachtwagenchauffeurs met hun grote lichten knipperden als ik, na het voorbijsteken, terug wilde invoegen. Ik vroeg me af of ik iets misdaan had.
Ondertussen heb ik geleerd dat er een vorm van collegialiteit tussen vrachtwagenchauffeurs is.
Als een vrachtwagen voorbij steekt en hij ver genoeg voor je is om terug veilig terug te kunnen invoegen trek je een keer met je grote lichten. Hij voegt dan in en bedankt je door links en rechts te knipperen met zijn richtingaanwijzers. En ik die dacht dat de chauffeurs aan het sukkelen waren met hun lichten!
Opvallend is wel dat Polen en Spanjaarden hier blijkbaar niet aan meedoen. Misschien knipperen ze in een andere taal?

vrijdag 1 februari 2008

Scherven brengen geluk!

Op de laatste dag van de januarimaand worden we een nieuwjaarseceptie aangeboden. Het is de bedoeling om ons mobiel klantenkantoor daar voor te stellen aan het personeel. Het stormt als ik richting Flanders Expo rij en bij aankomst de auto boven op de helling parkeer net voor de ingang parkeer.
Aangezien iedereen druk bezig is met de voorbereidingen ga ik door de grote glazen deuren binnen in de hall. Daar ga ik een koffie halen want er was geen tijd voor een middagmaal.
Er komen nog 2 collega's aan en die stappen eveneens door de glazen deur en dan ... daar waar de glazen deur zich normaal automatisch terug sluit waait hij open... breekt hij uit de hengsels en valt dan, net als in een vertraagde film met een harde knal plat op het beton. Het glas spat in duizenden stukjes uiteen.
Gelukkig werd er niemand gewond.
Vlug worden de bordjes naar een andere ingang gedraaid en mag ik met de wagen de inkomsthall binnen rijden. Hier sta ik, samen met mijn collega, uit de wind en een stuk warmer!
Scherven brengen ECHT geluk!

maandag 28 januari 2008

Vragen over het verleden...

Mijn twee jongste zonen zijn geadopteerd in Ecuador. Vorig weekend zijn ze de zolder op getrokken op zoek naar de papieren die meer details geven over de adoptie en hun afkomst. Veel wijzer dan de plaats van hun geboorte en de naam van hun natuurlijke moeder zijn ze niet geworden.
Ik vind het zo jammer dat ik hun niet kan vertellen over hun eerste levensjaren en dat de persoon die het wel kan, hun moeder, zo onbereikbaar is voor hen.
Wij vinden het niet meer dan natuurlijk dat we weten of we borstvoeding kregen of niet, wanneer ons eerste tandje door kwam en wat ons eerste woordje was. We weten hoe onze vader en moeder er uit zagen. Mijn twee jongste zonen weten dat niet.
Tijdens het lezen en bekijken van alle dokumenten kwamen alle herinneringen aan het hele adoptieverhaal terug naar boven. De frustratie omdat alles zo traag verliep in Ecuador, het moeizaam communiceren met de kinderen, worstelend met een spaans-nederlands pocketboekje. Hun grote verwachtingen, want de zusters van het weeshuis hadden hen verteld dat ze een luxeleven tegemoet gingen. Het moment dat ik met hen thuis kwam na een helse vlucht van meer dan 20 uren met twee jengelende kleuters en hoe ze bijna onmiddellijk in slaap vielen in de sofa. Hoe vlug ze zich thuis voelden en op nog geen twee maanden nederlands praatten.
Nu zijn het ondertussen twee jonge mannen geworden en ik vraag me af of hun moeder aan hen denkt op hun verjaardag of op speciale dagen en of ze ondertussen nog halfbroers of zussen hebben.
Ik zou hen zo graag naar ginder willen meenemen en op zoek gaan naar hun moeder. Haar ze allebei in haar armen zien sluiten fluisterend dat ze hen zo heeft gemist. En vooral dat ze ze de antwoorden geeft die ik ze niet kan vertellen. Het zou niets afdoen van de moederliefde die ik voor hen voel.

woensdag 23 januari 2008

Watermeters en cola

Deze voormiddag stond ik weer op de markt. Ik had een paar klanten en sprak met een klas die er rondliep met de lerares... niets speciaals dus.
Om 12 uur ruimde ik alles op en sloot de deur af. Terwijl ik daarmee bezig was sprak me een meneer aan.
"Gij madam voor water?"
"Ja meneer"
"Ikke nummer meter geven voor u?"
"Ja hoor dat is goed"
"Gij meekomen ik wonen in straat in pita"
Aangezien ik toch klaar was en nog niet weg kon geraken met de wagen, besloot ik mee te stappen, gewapend met pen en papier.
Het was inderdaad vlakbij en ik ging mee de pitazaak binnen. Ik werd een tafel aangeboden en ik hoorde de man de trappen naar de kelder afdalen. Even later kwam hij terug bij me met een meterstand.
Ik noteerde de cijfers en vroeg zijn naam. Tja... mijn arabisch is niet zo vloeiend dus het duurde even voor ik hem begreep en correct kon noteren.
Ik dacht dat meneer de nieuwe inwoner was van het pand, maar nee hoor, hij wou enkel de meterstand doorgeven. Dat kan je makkelijk EN snel via telefoon, gsm of gewoon door de kaart op te sturen natuurlijk, maar... ik bleef vriendelijk lachen en bedacht dat ze dat in Egypte wel niet hadden.
De man bleek uiterst tevreden en bood me een cola aan. Ik weigerde en zei dat ik moest vertrekken.
"En egyptisch drankje dan?"
"Nee meneer ik moet ECHT vertrekken"
"Willen jij niets drinken van de zaak?"
"Nee meneer vriendelijk bedankt maar ik moet gaan"
"Jij, volgende keer, hier komen en iets drinken, ja?"
"Ja meneer zal ik doen" zei ik zonder verpinken, wetend dat volgende maand mijn collega die markt doet.
Hij wuifde nog even en lachte zijn tanden bloot toen ik buiten stapte.
Even dacht ik: "Ik ben te goed voor deze wereld!"

dinsdag 22 januari 2008

Rattekopje

Mijn haar hing tot halfweg mijn rug en omdat ik elke morgen al zo vroeg op moet, begon het dagelijks droog föhnen een beetje door te wegen. Ik opperde dus bij mijn zoon dat ik het wou laten knippen.
's Anderendaags kreeg ik een telefoontje van mijn schoondochter. Zij zou dat wel eens even voor me doen. Zij heeft in het verleden zeer kort een opleiding gevolgd voor kapster maar had de studies nooit afgemaakt.
Met een bang hart ging ik dus gisteren bij haar langs en ging als een lammetje, rijp voor de slachtbank, braafjes op de stoel zitten. Het duurde lang... heel lang en ik zag steeds meer haar op de grond vallen. Een lichte paniek maakte zich van me meester, vooral omdat ik ook geen spiegel had om te zien wat ze deed. Haar uitroepjes, zoals "oesje" deden me nog meer vrezen voor het resultaat.
Eindelijk, na het droogblazen van mijn weinige resterende haartjes, mocht ik in de spiegel kijken en... het viel best mee! Een grote aanpassing natuurlijk maar het resultaat was prima.
Vandaag moest ik het zelf drogen na mijn douche en het viel wat "plattekes" maar ik ga gel kopen... volgens de reclame krijg je daar ALLES mee recht

maandag 21 januari 2008

Macho's

Als ik vroeg op een markt een plaats heb en nog wat tijd voor ik moet starten, ga ik meestal een koffie drinken in een café dichtbij. Het is makkelijk om een café dicht bij je standplaats te hebben voor als het “hoog water” is.
Ik kies meestal een plaatsje uit waar ik én een sigaretje kan roken én de andere bezoekers kan observeren.
Deze keer was het niet anders en terwijl ik in mijn koffietje zat te roeren hield ik een man in de gaten die aan de toog zijn pintje zat te drinken en ondertussen aan het praten was tegen de cafébazin. Hij wilde duidelijk dat iedereen het gesprek, of eerder monoloog, kon horen.

Hij had het over zijn dure wagen waar nu al twee keer iemand had tegen gereden. Dat zal best wel frustrerend zijn...
Blijkbaar kende hij de man die met zijn scootertje op de achterkant van zijn wagen was ingereden. Hij noemde hem met naam en toenaam en vermeldde er ook nog bij dat het een psychiatrisch patiënt was die waarschijnlijk zijn “pilleke” was vergeten. Blijkbaar was dat de man zijn geluk want anders had hij hem een goeie “dessinge” gegeven. Alle schade was hem wel vergoed en maar goed ook want anders..”hadden die kerel zijn tanden aan het plafond gehangen”. Zijn stem ging nog wat meer de lucht in…en hij keek even rond in het café, waarschijnlijk zoekend naar instemmend geknik.

Ik keek uit het raam en trachtte het niet uit te proesten want als er iets is wat ik zielig vind is het wel macho-gedrag.

Ik deel de macho’s in in twee groepen: de rijke en de arme.
Rijke macho’s overdonderen je (of trachten het toch) met hun dure kledij, opzichtige juwelen en bijpassende auto. Ze praten enkel over hoeveel geld ze wel verdienen en welke dure reizen ze hebben gemaakt. Ze luisteren totaal niet naar wat een ander zegt en als ze dat doen is het enkel om te vertellen hoeveel meer en beter ze hebben gedaan dan de verteller.

Arme macho’s zijn dan die kereltjes die meestal in jeans met grote snor en tattoo, met een grote bek verkondigen hoeveel ze er al in elkaar getimmerd hebben, hoeveel ze kunnen zuipen en hoeveel vriendinnen ze al gehad hebben.

Is er verschil tussen beide groepen? Voor mij niet… ik kan ze allebei niet luchten!

zaterdag 19 januari 2008

Uitspraken over geduld

Hoe meer geduld je hebt, hoe meer de mensen er gebruik van maken.
Geduld is een mooie zaak, maar het heeft nog nooit een haan een ei helpen leggen. (Raper)
God geef me geduld….maar haast je wat.
Geduld is de kunst om uw ongeduld te verbergen.
Het geheim van geduld is: iets anders doen terwijl je aan het wachten bent.

Geduld...

Toen ik gisteren met ons mobiel kantoor de straat van het werk inreed zag ik iets waarover ik niet kan nalaten een stukje te schrijven.
De straat is vrij smal en met zo n brede wagen als degene waar ik mee rij is het soms nipt om een tegenligger te kruisen, ook al omdat langs beide zijden auto's geparkeerd staan.
Gisteren was het niet anders. Halverwege de straat zijn ze een huis aan het renoveren en er staat een container voor alle puin. Net toen ik er aan kwam werd de volle container vervangen door een lege. De bestuurder van de vrachtwagen moest eerst de volle even midden de straat plaatsen voor hij de lege op dezelfde plaats kon afzetten, om dan de gevulde terug mee te nemen.
Op zich duurde het niet veel langer dan 5 minuutjes. Toch vond de bestuurder van een camionette het nodig om met opgeheven wijsvinger de vrachtwagenchauffeur de huid vol te schelden. De man reageerde niet maar deed verder. Blijkbaar olie op het vuur want de decibels werden verhoogd en de kerel kreeg zo n rood hoofd dat ik dacht dat het zou exploderen. Wat een macho!
Ik zag het tafereel en zat me af te vragen wat die kerel zijn probleem was want per slot van rekening kon hij, als hij zo gehaast was, een zijstraat nemen en gewoon het blokje rond rijden om verder te geraken. Agressie om de agressie? Slecht geslapen? Ruzie met zijn vriendin? Ik had echt geen idee maar het valt me op dat steeds meer mensen zich totaal niet meer beheersen, voor het minste uitvliegen en totaal geen geduld meer hebben.
Tja, bij dat laatste moet ik ook schuldig pleiten... geduld hebben ... het is zo moeilijk he?

vrijdag 18 januari 2008

Uitspraken over honden

Waarom imiteren hondenbezitters die lege blik van hun beesten als ze moeten stoppen voor het schijten? (T. Verhoeven)

Als twee honden vechten om een been, heeft de postbode er nog één.

Antwerpse middenstanders slikken hondenpoep niet meer. (Guy Mortier)

Als één hond vecht om een been, dan is hij schizofreen.

Als je in Engeland een drukke straat wil oversteken, doe je er goed aan een hond mee te nemen. Geen enkele Engelsman zal ooit een hond omver rijden. (Alec Guiness)

Wijsheid van de dag

Ik wou dat ik een vulkaan was. De hele dag roken en de anderen die zeggen : kijk, ze werkt!

Bazen en beestjes!

Iedereen weet dat ik gek ben op mijn dieren. Ik geef ze goede voeding, ga ermee naar de dierenarts als het nodig is en knuffel ze te pletter. Wat ik gisteren op de markt zag was echter iets te veel van het goede!
Er liep een vrouw op de markt met een buggy. Toen ik keek naar haar "kindje" bleek het een hondje te zijn. Het had een jasje aan in schreeuwerig groen MET kapje. Het beestje was helemaal niet oud en toen ze het even op de grond zette zag ik dat het ook niks mankeerde maar blijkbaar blij was om even rond te kunnen lopen. Het plezier duurde echter niet lang want 50 meter verder werd het weer in de buggy gestopt. Met het kapje omhoog want... het druppelde een beetje!
Laten we wel wezen... ergens anders op deze aardkloot liggen mensen te kreperen en hier in dit apenlandje krijgen dieren een mensenleven. Of dat zo goed is vraag ik me echter wel af want als ik mijn poes luilekker op de vensterbank van het zonnetje zie genieten wens ik echt wel eens dat ik haar plaats kon innemen.

donderdag 17 januari 2008

Humor en vrijen...

In een reportage hoorde ik dat humor in de top 3 staat bij zowel mannen als vrouwen die op zoek zijn naar een partner. Vrouwen zoeken een man die hen aan het lachen kan brengen en mannen zoeken een vrouw die met hun onnozelheden kan lachen. Zo heb ik het toch begrepen. In mijn geval hebben ze zeker de nagel op de kop geslagen want het laatste wat ik naast me wil in bed is een zuurpruim!

Het valt zelden voor maar soms kan ik me bezondigen aan het bekijken van een zeemzoete romantische film. Buiten het feit dat de acteurs hun kapsel steeds onberispelijk blijft tijdens de bedscènes valt het me op dat ze ook zonder problemen uit hun kleding glijden, net op de goede plaats terechtkomen in het bed en dat er blijkbaar nooit iets verkeerd gaat. Jammer!

Wie van jullie heeft nog nooit gestunteld met broeksriemen, knoopjes, BH-sluitingen, enz?
Bleef je ook al eens met je oorring haperen in je pull-over die je haastig over je hoofd wilde trekken om dan als een gestroopt konijn met je armen omhoog te zitten jammeren tot je partner je verlost? Was je ook al eens zo ongeduldig dat je met één voet bleef haperen in je onderbroek om dan lompweg op het bed (of ernaast) te belanden?

In de films is het ook altijd zo “netjes”! Zoals bij de meeste mensen ligt er bij me in de slaapkamer wel iets voor … erna. Maar je zal maar een nummertje op de keukentafel willen presteren! Het gehink naar de badkamer nadien is toch hilarisch? Als je al zo ver raakt en de keukentafel stand hield!

Jammer dat zulke zaken niet in de films getoond worden he? Maar misschien zijn de filmmakers wel van mening dat het dan geen romantische film maar een komedie zou worden.

woensdag 16 januari 2008

Wijsheid van de dag

The easiest way to find something lost around the house is to buy a replacement.

De jeugdvriend

Als kind groeide ik op in een nieuwe wijk waar jonge gezinnen hun eerste huisje gekocht hadden. Er waren dus veel kinderen van dezelfde leeftijd en we groeiden samen op tot elk van ons het nest verliet om te gaan trouwen of samen te wonen.
Een paar jaar geleden kwam één van mijn vroegere buurjongens op het idee om de "jeugd" van toen eens terug samen te brengen. Met veel opzoekwerk kwamen we de meesten hun adres te weten en de eerste reunie was een feit.
Zoals het meestal gaat werd ook een volgende samenkomst gepland maar de opkomst was al pakken minder maar er bleef een harde kern volhouders. Eén ervan is P. en voor hem is dit stukje.
We bleven elkaar op regelmatige basis zien buiten de reunies en iedere keer weer zijn dat avonden van lachen en schuddebuiken bij het ophalen van de streken die, vooral door hem, uitgehaald werden vroeger.
De vriendschap is hecht en zoals het in een echte vriendschap past, kunnen we elkaar alles zeggen wetend dat geapprecieerd wordt en kunnen we op elkaar rekenen als we eens een dipje hebben. In goede en kwade dagen.... het lijkt wel een huwelijk ;-)
Wat kan een mens meer verlangen van echte vriendschap?

dinsdag 15 januari 2008

Parkeren

De wagen waar ik voor het werk mee rij is 7.20 m lang en 2.40 m breed. Niet echt een reus maar toch ook niet klein. Hij is enorm wendbaar en ik kan er tot op de centimeter mee rijden.
Toen hij nieuw was kregen we ons eigen parkeerplaats waar we ook een aansluiting hadden voor het opladen van onze batterij.
Buiten af en toe een onverlaat, was er niemand die die plaats in nam. Makkelijk dus!
Sedert het nieuwe jaar is dat allemaal veranderd. Plots kwamen er drie enorme kolkenzuigers bij die in de garage moesten staan omdat hun leidingen anders bevriezen. Begrijpelijk natuurlijk maar.... zonder boe of ba hadden we plots geen plaats meer. Zoek het zelf maar uit...
Tja, heren, ik kan me voorstellen dat zo n machine die alles zuigt voorkeur heeft :-)
Braafjes verwittigde ik mijn superieuren ervan dat het verkeerd zou lopen en ja hoor... mijn woorden waren nog niet koud... Ik kwam toe en de wagen stond ingesloten! Ik kon op een zaterdag niet vertrekken en s morgens vroeg dan nog... wie moest ik opbellen? Ik zal mijn binnensmondse woorden maar niet herhalen maar erg vrouwelijk klonken ze niet!
Heel deze zaak werd niet licht opgevat en er volgde een vergadering. Volgens mij: de gracht te laat gevuld! Gevolg? Ik weet nog steeds niet waar ik de wagen mag parkeren en moet de wacht opbellen als het nog voorvalt. Of die me tijdig zal kunnen helpen is de vraag. Ik moet nu geduldig wachten naar een oplossing en wat heb ik net niet? Juist!... GEDULD!

Zwammen

Nu ik vaak rij zet ik de radio soms aan voor de wegen- en nieuwsberichten, en... voor de muziek. Aangezien mijn "gezegende" leeftijd en overjaarse oren zich niet meer lenen om naar eindeloos gebonk en gedreun te luisten , zijn de zenders al behoorlijk beperkt.
Het zal de leeftijd misschien zijn maar ik kan me mateloos ergeren aan het eindeloze gezwam van sommige presentators. Waar is de tijd dat die er waren om enkel met een korte zin in onberispelijk nederlands het ene muziekje aan het andere te breien?
Eentje is niet genoeg... meestal zitten ze met twee voor de microfoon en houden daar ellenlange gesprekken over hoe ze hun koffie drinken, welk kleur van sokken ze dragen, wie van onze BV's of lid van het vorstenhuis over de schreef is gegaan... kortom wat geen kat interesseert. Ik denk het toch niet... of heb ik het mis?
Het zal me worst wezen hoeveel kinderen onze prinsen maken... als ik er maar niet voor moet betalen. Dat ons aller Wanten getrouwd is met Franske en nu ook zwanger is.. is toch haar zaak? Je zal maar bekend zijn hier in Vlaanderen... alles wordt uitgevlooid en breed uitgesmeerd.
Nu ik overal op de markten kom... kennen de mensen me ook al een beetje... wie weet hoor je binnenkort dus Deckers en Ornelis vertellen dat ik niet één maar twee sigaretjes rook als ik opsta, dat ik kan vloeken als een ketter en nooit of te nimmer de Story lees.
Tja, zal je denken, jij schrijft toch ook je gezwam in je weblog? Ja hoor, maar wie verplicht je om dit te lezen he? En na deze wijsheid, besef ik dat ... ik beter de radio uit en een cd op zet!

maandag 14 januari 2008

Vloeken? Allez!

Ik vind mezelf niet echt een makkelijk mens. Jeetje... ik zou niet eens met mezelf kunnen samenleven! Ik denk nogal rechtlijnig en op zijn gents gezegd: als ik het in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn gat...
Mijn collega's schijnen het te pikken en verdragen geduldig mijn gezaag als het weer eens mis gaat. Ik ben echter hoogstwaarschijnlijk een grote eksteroog op het kleine teentje van sommige van mijn "superieuren".
Ik heb totaal geen tekort aan inspiratie of vuur voor "de zaak" en soms drijft me dat te ver in mijn nogal vinnige antwoorden als het niet loopt zoals ik denk dat het zou moeten lopen.
Godzijdank heb ik mijn leeftijd mee en wordt me veel vergeven met waarschijnlijk in het achterhoofd dat ik er niet te veel jaartjes meer zal zijn om mijn kritiek te spuien.
Ah, het is de aard van het beestje he? Zeg nu zelf... waarmee kan je meer lachen... met een vinnige tante die in het gents een paar krachtwoorden gebruikt of met een stil, braaf uitgedoofd druifje die elke dag aftelt naar haar pensioen?
Neen mensen, de strijdlustigheid is er nog steeds..... g...verdomme! :-)

Wijsheid van de dag

The real art of conversation is not only to say the right thing at the right time, but also to leave unsaid the wrong thing at the tempting moment.

Mariette

Toen ik hier pas kwam wonen had ik totaal geen idee wat kippen houden inhield. Ik vond echter, dat als je op "de buiten" woonde kippen erbij hoorden.
Ik ging dus naar de markt en kocht 2 kippen. Wist ik veel dat die diertjes niet zo heel jong meer waren. Ik was al blij dat ik om de 2 dagen een eitje kon rapen.
De eerste winter die ze meemaakten was al dodelijk voor eentje. Ik had hun hok lekker warm gemaakt met stro maar het mocht niet baten. De ene kip die overbleef doopte ik "Mariette". In de lente kocht ik 2 jonge hennen bij en deze keer liet ik me niet bedotten. Mariette was baas en de 2 jonge meiden moesten wachten tot zij haar graantjes had gepikt. Als ze hier klaar was vloog ze over een afsluiting naar de buren en ging ook daar nog even meepikken.
Later kwamen er nog eens 4 kippen bij van mijn zoon. Hij verhuisde en kon zijn kippen niet meenemen. Ik gaf geen naam meer aan de andere kippen.
We zijn ondertussen 4 winters verder en telkens denk ik dat het Mariette's laatste zal zijn. Maar het diertje is blijkbaar taai...zeer taai! Ze is ook nog steeds baas, al ziet ze niet meer zo goed en stapt ze met stijve poten rond. Ik laat haar rustig haar oude dag slijten. Die graantjes meer vind ik niet erg maar ik weet dat ik op een dag zal zien dat ze het moeilijk krijgt en dan zal ik een beslissing moeten nemen. Ik hoop stilletjes dat ik ze gewoon op een morgen dood op het nest vind. Tja, het is "maar" een kip maar het is mijn kip... een taaie kip met ballen :-) Zo baasje, zo kip?

zondag 13 januari 2008

Wijsheid van de dag

Lord, please keep your arm around my shoulder and your hand over my mouth...AMEN. !!

zaterdag 12 januari 2008

Het nieuwtje


Vrijdag ging ik s middags een hapje eten met 2 van mijn favoriete collegaatjes. M. had me al enkele dagen nieuwsgierig gemaakt met de melding dat hij een nieuwtje had en hij het dan zou vertellen. Toen we onze bestelling hadden gedaan was het eindelijk zover en vertelde hij dat "nummerke vier" verwacht werd. Hij heeft al drie prachtige wittekopkes samen met zijn vrouw op deze wereldbol gezet. Ik heb zelf ook vier kinderen en zijn nieuwtje deed me nadien mijmeren over de leuke en minder leuke dingen die je meemaakt met 4 koters.

Hun eerste werkje dat ze meebrengen van school en die je omhoog hangt tot het helemaal verkleurd is. Die keer dat je met hen naar de spoed moest om een wonde te hechten. De vertedering en trots die je voelt bij hun eerste "optreden" in een toneeltje op school. De zorgen die je je maakt als ze ziekjes zijn. Het moment dat ze in hun puberteit komen en niets nog grijs is maar zwart en wit en dan nog liefst net het omgekeerde van wat jij zegt. Hun eerste liefje dat komt... en gaat. Hun liefdesverdriet dat zo hevig is maar meestal van korte duur. En dan plots zijn ze volwassen voor je het weet! Ze vliegen het huis uit, maken hun eigen nestje.

De geschiedenis herhaalt zich echter want nu zie ik bij hen de zorgen die ze zich maken over hun eigen kindertjes. Mijn kleinkindertjes... mijn oogappels!

M., ik wens je een gezonde baby toe. Geniet van elk moment, goed of slecht, want ze worden o zo vlug volwassen!

Wijsheid van de dag

There's always a lot to be thankful for if you take time to look for it. For example I'm sitting here thinking how nice it is that wrinkles don't hurt!

donderdag 10 januari 2008

Naalden


Ik heb het niet moeilijk met ouder worden maar de kwaaltjes, pijntjes en ongemakken die eraan verbonden zijn haat ik echt. Het is niet de bedoeling hier een medisch dossier aan jullie lezers voor te leggen maar... ik heb pijn. Een snerpende pijn die met hevige scheuten door mijn schouders snijdt. Gisteren ben ik dus, na enkele weken gehoopt te hebben dat het vanzelf zou over gaan, naar de dokter geweest.

"Ah madammeke, lang geleden dat ik je nog zag" was zijn welkomstgroet. Tja, ik heb de slechte gewoonte steeds een aantal kwaaltjes op te sparen voor ik naar de dokter ga... kwestie van waar voor mijn geld te krijgen.

Hij begon mijn schouder te betasten en dacht dat het misschien wel een ontsteking kon zijn. "'k zal er een spuitje in geven". Voor mij was dat best want ik dacht "voor mijn part maak je een speldenkussen van me, als ik maar van die rotpijn vanaf ben".

Hij peuterde de naald in het gewricht en spoot langzaam een vloeistof naar binnen. Alshoewel ik een hoge pijndrempel heb en totaal geen schrik werd plots alles zwart voor mijn ogen. Gelukkig had mijn doktertje dat in de gaten want blijkbaar was ik zo wit als een lijk en deed hij me neerliggen op de onderzoekstafel.

Ah, het kan er nog wel bij... nu begin ik al flauw te vallen... misschien is Alzheimer het volgende? Of heb ik dat al? Ik ben het vergeten!

Wind en haar!

Ik stond op de markt met het mobiele kantoor en die dag was er enorm veel wind. Er werd op de deur geklopt en een heer stapte het trapje op. Ik nodigde hem uit te gaan zitten maar hij bleef staan met de deur half open. Het viel erg op dat hij een toupetje droeg maar ik trachtte me te focussen op zijn vragen. De wind blies echter tegen zijn rug EN toupet en ik zag het onderste stukje ervan oplichten en op en neer flapperen. Hoe meer ik dacht: "nee niet kijken" hoe meer mijn ogen naar het flapperende haarstukje gezogen werden en mijn fantasie op hol sloeg waarbij me een beeld van een toupetje dat me tegemoet vloog op het netvlies kwam.
Gelukkig had ik de heer zijn vraag zo vlug beantwoord dat hij zich omdraaide, me nog een laatste glimp van een kale hoofdhuid gaf waarna hij de deur sloot.