Ik vind mezelf niet echt een makkelijk mens. Jeetje... ik zou niet eens met mezelf kunnen samenleven! Ik denk nogal rechtlijnig en op zijn gents gezegd: als ik het in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn gat...
Mijn collega's schijnen het te pikken en verdragen geduldig mijn gezaag als het weer eens mis gaat. Ik ben echter hoogstwaarschijnlijk een grote eksteroog op het kleine teentje van sommige van mijn "superieuren".
Ik heb totaal geen tekort aan inspiratie of vuur voor "de zaak" en soms drijft me dat te ver in mijn nogal vinnige antwoorden als het niet loopt zoals ik denk dat het zou moeten lopen.
Godzijdank heb ik mijn leeftijd mee en wordt me veel vergeven met waarschijnlijk in het achterhoofd dat ik er niet te veel jaartjes meer zal zijn om mijn kritiek te spuien.
Ah, het is de aard van het beestje he? Zeg nu zelf... waarmee kan je meer lachen... met een vinnige tante die in het gents een paar krachtwoorden gebruikt of met een stil, braaf uitgedoofd druifje die elke dag aftelt naar haar pensioen?
Neen mensen, de strijdlustigheid is er nog steeds..... g...verdomme! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten