Mijn twee jongste zonen zijn geadopteerd in Ecuador. Vorig weekend zijn ze de zolder op getrokken op zoek naar de papieren die meer details geven over de adoptie en hun afkomst. Veel wijzer dan de plaats van hun geboorte en de naam van hun natuurlijke moeder zijn ze niet geworden.
Ik vind het zo jammer dat ik hun niet kan vertellen over hun eerste levensjaren en dat de persoon die het wel kan, hun moeder, zo onbereikbaar is voor hen.
Wij vinden het niet meer dan natuurlijk dat we weten of we borstvoeding kregen of niet, wanneer ons eerste tandje door kwam en wat ons eerste woordje was. We weten hoe onze vader en moeder er uit zagen. Mijn twee jongste zonen weten dat niet.
Tijdens het lezen en bekijken van alle dokumenten kwamen alle herinneringen aan het hele adoptieverhaal terug naar boven. De frustratie omdat alles zo traag verliep in Ecuador, het moeizaam communiceren met de kinderen, worstelend met een spaans-nederlands pocketboekje. Hun grote verwachtingen, want de zusters van het weeshuis hadden hen verteld dat ze een luxeleven tegemoet gingen. Het moment dat ik met hen thuis kwam na een helse vlucht van meer dan 20 uren met twee jengelende kleuters en hoe ze bijna onmiddellijk in slaap vielen in de sofa. Hoe vlug ze zich thuis voelden en op nog geen twee maanden nederlands praatten.
Nu zijn het ondertussen twee jonge mannen geworden en ik vraag me af of hun moeder aan hen denkt op hun verjaardag of op speciale dagen en of ze ondertussen nog halfbroers of zussen hebben.
Ik zou hen zo graag naar ginder willen meenemen en op zoek gaan naar hun moeder. Haar ze allebei in haar armen zien sluiten fluisterend dat ze hen zo heeft gemist. En vooral dat ze ze de antwoorden geeft die ik ze niet kan vertellen. Het zou niets afdoen van de moederliefde die ik voor hen voel.
