Vrijdag 30 december 2011

De dag begon met slecht nieuws: een vriend en collega overleed op 27 december. Toen ik de email kreeg moest ik even naar lucht happen ook al wist ik dat hij terminaal was. Het is een schok als iemand jonger dan jezelf, waarvan je weet dat het een levensgenieter was, sterft. Hetgeen me ook trof was het feit dat bijna niemand van mijn, veel jongere, collega's hem kenden en ik dus totaal geen klankbord had.

Vandaag ging ik ook nog meubelen bestellen voor in de nieuwe woonst: een tafel en stoelen en een pracht van een slaapkamer. De kleerkast die ik had durf ik niet meer uit elkaar te halen na alle verhuizen die ze meegemaakt heeft want ik vrees dat ik er dan brandhout van kan maken. Ze zal de kledij van mijn zoon en schoondochter herbergen.

Morgen wordt het een drukke dag, de laatste boodschapjes halen, de tafel klaarzetten en me toch een beetje optutten voor de avond. 

Voor de lezers van deze blog heb ik een gemeende wens: blijf gezond en wees gelukkig! Tot 2012!

Dinsdag 27 december 2011

Gisterenavond ging ik samen met mijn buurman naar het kerstconcert in de kerk van Watervliet. Ik heb GENOTEN! De kerk zat barstensvol maar ook dat zorgde voor de sfeer. Op het orgel speelde Florian Rodts. Een jonge kerel die ons een stuk van Bach liet horen waar je haren op je armen van recht kwamen en je ademloos van werd. Ook de koren : het plaatselijke Jeronymuskoor en het mannenkoor "de Kompanen" uit Eeklo streelden de oren. De Big Swing Band bracht er nog een jazzy toontje bij en op die manier was er voor elk wel wat wils.

Na de voorstelling gingen we de keel nog eens spoelen in de basisschool naast de kerk. Ik drink normaal gezien nooit maar deze keer liet ik me verleiden met een glühweintje.

Deze morgen ging ik dan al vroeg op pad naar het ziekenhuis. De dokter was tevreden met hetgeen hij zag en ik mag weer aan het werk donderdag. De pijn is momenteel onder controle en meer mag ik infeite niet vragen: van een oud lichaam kunnen ze geen nieuw meer maken he?

Ik begin stilletjesaan de kleine spulletjes die ik niet meer gebruik in kartonnen dozen te stoppen. Nog een maand en ik ga een paar honderd meter verder wonen! Het zal er met de nieuwjaarsdrukte allemaal vlug zijn!

Zaterdag 24 december 2011

Eerst en vooral wil ik al mijn familie, vrienden en kennissen een vredig kerst toe wensen. Het is een wens die ik van harte meen. In deze woelige tijden zijn we zo jachtig bezig met materiële zaken dat we de essentie van het kerst vieren vergeten. Het is vooral een feest van vrede! De pakjes, lichtjes en overdadig eten en drinken zijn bijkomstig. Ja het is natuurlijk leuk om de kindjes hun gezichtjes te zien blinken als ze een pakje krijgen maar de volgende dag zijn ze dat wel al vergeten. Het familiegebeuren, de geborgenheid van hun gezin... DAT is belangrijk!

Zelf zit ik in deze periode met gemengde gevoelens. Ik kijk er naar uit om na een jaar in een druk gezin geleefd te hebben weer in mijn eigen stekje te wonen. Zal ik het missen? Ja, sommige zaken wel natuurlijk, maar ik miste vooral rust en mijn persoonlijke orde en regelmaat. Een jong gezin leeft op een andere manier en dat bracht soms ergernissen met zich mee. Ik denk dat ook zij nood hebben aan een leven zonder iemand die zaken voor hen tracht te regelen. Ook al was dit goed bedoeld.

Ik heb ook een paar mensen uit mijn leven geschrapt en ook dat doet pijn. Veel details schrijf ik hier niet over maar wie mij kent weet dat je heel lang van me kan profiteren en ik er onvoorwaardelijk voor iemand kan zijn tot... die druppel... 

Volgende week zijn we hier allemaal samen: mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Het is op zo'n dagen enorm druk maar toch betrap ik er mezelf op, op zulke samenkomsten, dat ik soms heel stilletjes ergens ga zitten en MIJN bende bekijk en mijn hele lijf zich vol warme liefde voelt stromen. Ik zie ze graag! Stuk voor stuk! 

Woensdag 21 december 2011

Zoals je weet begint vandaag de winter en hebben we de langste donkere dag er op zitten! Elke dag wordt nu gelukkig een klein beetje langer en voor mijn part mag het zonnetje me al om 5 u wakker maken :-)

Vandaag is ook een beslissing gevallen: ik ga terug op mezelf wonen! Ik vond een knus huisje vlak bij de school van de kleinkinderen. Niet te groot maar toch genoeg plaats voor mezelf, en af en toe eens een of twee logeetjes. Nu kunnen de kinderen van mijn dochter ook eens komen als ze dat willen. 

Mijn schoondochter is hersteld en aan het werk en nu kunnen zij met hun gezin verder en ik... spring wel eens in als het nodig is maar ben wel van plan om wat meer tijd voor mezelf te nemen, sociale contacten opbouwen en me op mijn hobby's, fotografie en websites maken, te storten. Ik wil immers niet in een zwart gat vallen eenmaal ik op pensioen ga! Ik heb gekozen voor een huis met een klein onderhoudsvriendelijk tuintje. Op 10 minuten rij ik alle gras af en 1 keer in het jaar moet ik de hortensia's  snoeien en voor de rest; een tafeltje, wat stoelen en een bbq! Laat de zomer maar komen!

De verhuis is voorzien rond 1 februari 2012 en ik tel af, maak lijstjes van wat mee moet en wat niet. Toen ik hier kwam wonen is mijn huisraad gedecimeerd naar ongeveer 1/3 dus een grote verhuis zal het niet worden :-)

Ik koop wel gaandeweg hier en daar wat spulletjes bij maar zolang ik het noodzakelijke heb... is t ok! Ik kan er koken, wassen, douche nemen en slapen... De extraatjes?: Zwaaien naar het kleuterrijtje dat voorbij trippelt, om de hoek een boek gaan lenen in de bibliotheek, genieten van de activiteitenn op het Stee, het wekelijks groentenkraam op 20 meter en zelfs nog minder ver: de glascontainer! Slapen in de schaduw van de Kathedraal van het Noorden en gewekt worden op zondag door de klokken. Heerlijk toch allemaal?

2012 wordt een goed jaar, het MOET! Het wordt het jaar van de BOEMA!

Vrijdag 16 december 2011

Vorige dinsdag was ik dus in het ziekenhuis voor een epidurele infiltratie. 

Een verslagje:

Toen ik maandag ingeschreven werd voor de epidurale van vandaag stelde ik volgende vragen en kreeg ik de volgende antwoorden:

"Moet ik me gaan inschrijven in de dagkliniek?" - "Nee hoor, je komt gewoon stipt om 7.50 u naar hier"

"Hoe lang zal het ongeveer duren en mag ik onmiddellijk naar huis?" - "Je moet hier maximum 2 uurtjes blijven"

"Mag ik daarna zelf met mijn auto naar huis rijden?" - "Natuurlijk, waarom zou dat niet mogen..."

Die morgen kwam ik dus goed op tijd bij die dokter toe (om 6.30 u vertrokken). Hij kwam er pas rond 8.15 u toe en het enige wat hij me te zeggen had was: "Ok je gaat nu een epidurale krijgen, dus ga je maar gaan inschrijven in de dagkliniek en van daar weten ze het wel".

Ik kreeg natuurlijk al het heen en weer hihi

Ik ging me inschrijven en kwam op een ziekenhuiskamer terecht... wachten... wachten... bloed prikken (waarom ze dat moesten hebben? geen idee) ... wachten... uiteindelijk om 10 u naar de behandelingszaal. De anesthesist die de epidurale moest geven kwam bij me en... kreeg een telefoontje dat ze dringend naar de materniteit moest... enfin om 10.30 u was het eindelijk zover.

Een verpleegster duwde mijn hoofd naar mijn knieen en de anesthesist trachtte de naald tussen mijn wervels te koteren. Je krijgt wel een plaatselijke verdoving voor die dikke naald maar eenmaal die vloeistof tussen je ruggegraat gespoten wordt... dat is toch even piepen ! Het ging allemaal zo moeilijk omdat mijn rug helemaal vast zat, zei de anesthesiste. Allez, na 10 minuten mocht ik gaan liggen en zou binnen het half uur naar mijn kamer mogen. Wachten... wachten... om half een werd ik naar de kamer gebracht en daar stond natuurlijk dan een lauwe maaltijd, die opgediend was om 11.30 u, op me te wachten. De 3 andere kamergenoten waren al naar huis dus... aangezien ik dat ook wilde vroeg ik aan de verpleegster of ik kon gaan. Toen vroeg ze me of ik met de auto was. Ik: "ja natuurlijk". "Ja maar madam dat mag niet zulle! Ge kunt een accident krijgen, ge zijdt per slot van rekening toch in je rug gespoten". Een half uur later ben ik toch vertrokken want geen kat kwam iets zeggen en gelukkig ben ik in één stuk thuis gesukkeld.

Ondertussen zijn we een paar dagen verder en is de pijn te harden maar nog niet helemaal weg. Ergens hoop ik dat de gezwollen zenuwen nog verder zullen ontzwellen maar of dit realistisch is...?

Nu wordt het afwachten wat de specialist zal zeggen op 27 december. 

Vrijdag 9 december 2011

Vorige maandag en gisteren spendeerde ik in het ziekenhuis. Alle onderzoeken zijn nu gedaan en bevestigen alleen maar wat ik al wist: 2 wervels onderaan mijn rug zijn naar de bom. Aangezien ik toch nog wil gaan werken voor ik op rust ga hebben we geopteerd voor een behandeling in de pijnkliniek. Dinsdag 13 december ga ik om mijn eerste epidurale inspuiting EN... blijf ik hopen dat het zal helpen.

Mijn schoonzoon is in de wolken. Hij kreeg Lesley-Ann Poppe over de vloer in zijn reptielenwinkel, voor een fotoshoot. Het filmpje is hier te zien.

Vandaag is het ook mijn jongste zoon Galo zijn verjaardag. Ik kan hem niet persoonlijk feliciteren want hij maakt een snoepreisje naar Munchen.

Nu de Sint weer vertrokken is gaan we in het weekend de kerstboom boven halen. Met de hulp van de kleinkindertjes en mijn schoondochter moet dat lukken. Ik blijf hopen dat ik tegen het eind van de maand beter zal zijn en dan voor de hele familie een lekker feestmaal op tafel kan toveren en ze, vooral, een gezellige oudejaarsavond hebben.

Woensdag 30 november 2011

Na mijn laatste "zwart" getinte berichtje, gaan we de positievere kant op. Na een volgende bezoekje aan de dokter kreeg ik morfine en dat helpt wel even tegen de pijn. Een half uur nadat ik die heb genomen zit ik te soezen in de zetel gelijk een volleerd "meetje" in een bejaardenhuis. Het is echter niet alleen door de medicatie dat ik mentaal een boost heb gekregen maar vooral door een mail en telefoontje die ik kreeg van een collega. 

Haar voornaamste boodschap was "kijk niet naar wat je niet meer kan maar geniet van wat je wel kan" en "geniet vooral van de kleine dagelijkse dingen".

Ik heb haar raad niet alleen gewaardeerd maar ook toegepast! Gisterenavond zat ik dus met mijn kleinkindertjes uit volle borst sinterklaasliedjes te zingen! En toen ze naar hun bedje waren zat ik nog met een glimlach van mijn ene oor naar het andere in de zetel.  Kleine dingen... ze zijn inderdaad zo waardevol!

Uitkijken naar oudejaarsavond wanneer al mijn kinderen met hun partner en de kleinkindertjes komen. Uitkijken naar het huwelijk van mijn dochter... EN vooral genieten van dit alles... 

Tja, ik had het nodig... iemand die me eens weer het goede in het leven liet zien. Ik zou zeggen: bedankt, je missie is geslaagd! Ik ben zeker dat die collega heel goed weet over wie ik het heb :-)

zaterdag 26 november 2011

Het is alweer een week dat ik thuis zit met rugproblemen. Ondanks een spuit van mijn huisdokter is er niets van verbetering te merken. Hij vertelde me dat het iets is waar ik heel oud mee kan worden en niet dood zal van gaan maar ik WIL helemaal geen 100 worden en zeker niet als het is met constante pijn! Hier had ik echt totaal geen boodschap aan. Ik heb nu al mijn hoop gevestigd op de specialist waar ik op 5 december een afspraak mee heb.

Ik mis door al deze miserie vooral mezelf. Ik heb geen zin meer in kwinkslagen, moppen tappen of zelfs contact met mensen. Meer en meer trek ik mezelf terug in mijn schulp en geniet enkel nog van rust en mijn dieren. Is dit hoe ik mijn laatste levensjaren ga doorbrengen? Ik mag hopen van niet! Ik wil verdorie genieten na al die jaren werken en kids opvoeden en niet zitten verkommeren met een pamper rond mijn billen, wachtend tot iemand me komt voederen.

Mijn grote droom, rondreizen door Australië, heb ik opzij geschoven omdat ik weet dat het niet meer realiseerbaar is. Maar... naar een warm landje trekken, al was het voor een weekje, zou toch heerlijk zijn? En wie weet zou het voor mijn oude botten ook wel heilzaam kunnen werken?

Afwachten dus... alle hoop is op de specialist gevestigd!

Ditjes en datjes

Sedert maandag ben ik weer aan het werk. Tijdens de laatste dagen dat ik thuis was heb ik de website gemaakt voor eetcafé Alegria hier in Watervliet. Het was even zoeken wat ze precies wilden maar... ik kreeg het op tijd online.
Ik was verwonderd hoeveel nieuwe mensen er op die paar maanden weer bijgekomen waren op het werk. Ik behoor er nu echt wel tot de dinausaurussen! Stilletjesaan begint het pensioen te lonken. 2013 is immers niet zo heel ver weg meer.
Wat me enorm opvalt bij ons zijn het aantal dikke buiken! Er heerst een echte babyboom! Ah, zolang het niet besmettelijk is vind ik het best leuk ;-)
Fysiek heb ik het wel moeilijk: 8 uur werken en 2 uur onderweg is enorm lang zitten en mijn spiertjes gaan in serieus protest.

De kleine poes, Jack, wordt met de dag baldadiger. Mijn oude poes Tweety en de hondjes worden geplaagd, aangevallen en bestookt door hem en ook mijn kanarie is totaal niet meer veilig en moet ik bovenaan mijn kast zetten als ik ga werken.

Ik heb eindelijk ook een garagebox kunnen huren. Hij is echter wel mini. Gelukkig rij ik met een klein wagentje en ik heb zo'n 15 cm lang beide kanten om in en uit te stappen. Adem inhouden en buik intrekken !

We hebben nog altijd niet kunnen uitvissen welk dier de eierdief is die onze kippeneitjes komt pikken. We vinden de lege eierschalen in de tuin. Een egel? Een fret? Mysterie! Het is echter wel jammer dat we nu toch onze eitjes in de supermarkt moeten halen.

Line dancing

Mijn zoon vond dat het nu welletjes was geweest en ik eens het huis uit moest. Hij nam mij en zijn gezin mee naar de Alegria hier op Watervliet. Er was een namiddag line dancing voorzien en dus besloot ik het er maar op te wagen. Niet als danser natuurlijk, maar om te kijken.

De opkomst was matig maar er was ambiance. Verschillende dames en heren uit het gezelschap waren als cowboy en cowgirl uitgedost en diegenen die het line dansen niet kenden, kregen tussendoor een lesje. Allemaal goed voor een fotootje.

Revalideren

Het leven dendert voorbij, hier in Watervliet, in het tempo van een straaljager! Onze zoo is uitgebreid met een vollière met parkietjes en goudfazanten, er is een jonge poes (Jack) bij gekomen en de konijnejongen zijn de deur uit. Voor de kleinkindertjes is de grote vakantie bijna voorbij en het wordt echt wel tijd dat ze weer in hun dagelijkse routine komen.

Ik ging ondertussen ook weer naar de chirurg en hoorde dat er twee wervels ingezakt zijn en er papegaaienbekken op staan. Goed voor een volgende operatie! Ik ga me een stempelkaart vragen om de zoveelste beurt gratis te krijgen.

De moed zakt me een beetje in de schoenen. De operaties ... daar sla ik me wel door maar die lange revalidatie... dat is andere koek! Geduld is me niet echt gegeven en net dat heb je nodig als je moet revalideren. Het is pas als het bukken pijnlijk is dat men beseft hoeveel keer men zich per dag moet bukken he? Ik heb gelukkig een kinesiste die van aanpakken weet. Een vrouw met enorme zin voor humor en dat weet ik wel te smaken. Ze weet precies hoe ze me telkens weer mijn grenzen kan doen verleggen. No pain, no gain!

Ah, ik ben er de mens niet naar om de moed echt te laten zakken, er zijn er die veel slechter zijn dan ik, maar soms... heel soms ... ben ik jaloers op de wandelaars en fietsers die hier zorgeloos door Watervliet trekken.

Verveling

Ik zit ondertussen een maand thuis en normaal gezien zou het moeten aanvoelen als verlof maar... de revalidatie valt zwaar. Omdat ik steeds meer probeer te doen dan infeite mag, straf ik mezelf de volgende dag af met pijn.

Ook nu staan de spieren van mijn bovenbeen keihard en gezwollen omdat ik meer rondpikkel dan eigenlijk goed voor me is.

Ik verveel me te pletter! Een beetje tokkelen op de pc, wat TV kijken en alle dagen naar de kinesiste en dat is het zo een beetje... ik wil VOORUIT!

Ik heb me nog maar eens voorgenomen om braaf te zijn en geduldig maar wie me kent... weet beter!

Het is achter de rug!

Ik ben terug thuis sedert dinsdag maar had nog niet echt de fut om een stukje te schrijven. De operatie was een stuk zwaarder dan de vorige en dat voel ik toch wel.

Doordat ik hele fijne en diepliggende aders heb, werd bloed prikken en vooral de verdoving een probleem. Normaal gezien zou ik om 8 u 's morgens geopereerd worden maar... na zo'n tiental tevergeefse prikken, in mijn handen, armen en voeten, moest men me met lachgas in slaap brengen om dan een catheder in mijn hals te plaatsen! Aan het aantal gaatjes te zien hadden ze daar dan ook nog een drietal pogingen voor nodig maar die heb ik gelukkig niet meer gevoeld. Om 9.05 u kon de chirurg dan met zijn werk beginnen. Hij moest heel wat papegaaiebekken verwijderen voor de prothese kon geplaatst worden.

Telkens hij nadien op mijn kamer kwam vertelde hij dat hij "zijn pere had gezien" met mij. Tja, geen wonder dat ik nog met moeite kon lopen en verging van de pijn he?
Dat is nu gelukkig verleden tijd... hoop ik! Het zal een lange revalidatie worden maar de zomer staat voor de deur dus mij hoor je niet klagen! Met de krukken in aanslag ga ik de Watervlietse gemeenschap wel onveilig maken!

Hier thuis word ik verwend door de kinderen en kleinkinderen: "Iets nodig?" "Heb je honger?" "Heb je geroepen?" "Heb je pijn?"....
De hondjes profiteren ook schandalig. Ze hebben me blijkbaar gemist en wijken geen meter van me. Als ik lig te rusten in mijn hospitaalbedje, liggen ze bij me of op me naargelang ik dat toelaat.

Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis werd ook mijn vader met een ambulance weggevoerd nadat hij in een suikercoma raakte en er nog een kleine hartcrisis bij deed. Gelukkig is hij nu weer aan de beterhand maar ik was behoorlijk ongerust en voelde me gefrustreerd omdat ik er niet kon zijn voor hem en mijn moeder.

Dit werd dus eens een "serieus" stukje maar een verblijf in het ziekenhuis is nu eenmaal niet echt een lachertje.

Beestenboel!

Zondag... nog vier dagen te gaan tot ik op hotel Palfijn mag gaan logeren. Iedereen is weg en ik heb het huis voor mij alleen. Alleen met de diertjes dan toch... Ik heb ze net allemaal gevoederd en ze liggen nog te knabbelen of zijn al aan hun middagdutje bezig. Zelf voel ik me wat rusteloos.

De kauw die de kids gevonden hadden, is nu groot genoeg om voor zichzelf te zorgen maar iedere keer dat hij vrij gelaten wordt, keert hij terug om zijn buik te vullen. Ik vrees dat hij nooit echt zelfstandig zal worden, net als elk dier dat in gevangenschap is groot gebracht. Hij overnacht in zijn kooi, brengt de dag door in een nabij gelegen boom en komt s avonds terug.

De nieuwe lading konijnejongen groeit als kool. Miniversies van hun moeder. Om voor dat hele zootje een thuis te vinden zal een probleem worden. Schattig zijn ze wel maar eenmaal uitgegroeid tot volwassen vlaamse reuzen wegen ze zwaarder dan Fientje, mijn hondje.

De kippetjes zijn ook door de rui heen. Zelfs met hun blote kontjes bleven ze eieren leggen! Ik dacht altijd dat ze dan een rustperiode hadden... mis dus!

We kunnen eieren eten tot we een leverziekte hebben :-)

Ik zal ze missen, in het ziekenhuis. Maar.... I'll be back!

Life in Watervliet

Ondertussen zijn we enkele maanden verder en met vallen en opstaan zoeken we onze weg in het "samen wonen". In die maanden werd een badkamer geplaatst en de elektriciteit vernieuwd. Werken die het stof en gruis tot tussen onze boterhammen toverde! Maar zoals alles ging dat ook voorbij. We trachten de taken te verdelen en nu mijn schoondochter ook werkt doet iedereen zijn duit in het zakje. Zelfs de kleinkindertjes helpen me mee opruimen.

Ondertussen heb ik ook een klein bloementuintje aangelegd en binnen twee jaar zou ik graag achteraan de grote lap grond die we "tuin" noemen, een moestuintje willen maken. Ervaring heb ik niet maar met wat goede wil zal er wel iets groeien he?

Aan dieren ontbreekt het ook niet! De konijnen hadden een babyboom, de kippetjes kregen er nog een zusje en een fiere haan bij, een aquarium met tropische vissen vond zijn plaatsje in mijn living en de slangen van mijn zoon en de leguaan van mijn schoondochter in die van hen. Natuurlijk lopen de twee hondjes, en de poes hier nog rond en zingt mijn kanarie en kwettert de parkiet van hen de pannen van het dak. We zijn hier allemaal dierenliefhebbers dus lijkt het wel een zoo.

Volgende week laat ik mijn andere heup vervangen dus zal ik weer voor lange tijd revalideren. De ideale periode: de zomer! Ik kan dus genieten van de tuin, de dieren en vooral... de kleinkinderen.

Op een paar honderd meter van de Nederlandse grens! The Adams Family!

Ondanks alle goede voornemens heb ik alweer maanden niks geschreven. Er is ook al zo veel gebeurd ondertussen!

Net toen ik terug aan het werk ging viel ik met mijn klikken en klakken achterover. Mijn voet bleef onder de autostoel haken en mijn knie kreeg een draai die niet echt normaal aanvoelde.

De eerste weken dacht ik dat het met wat rust zou minderen, nadien liet ik inspuitingen geven en uiteindelijk kwam er een operatie. Na de operatie ging het nog niet optimaal dus... nog eens spuiten! Ik hoop om tegen 1 februari toch weer aan het werk te gaan want ik vermoed dat mijn collega's denken dat ik al op pensioen ben.

Ook mijn schoondochter sukkelt met haar gezondheid en aangezien ze samen met mijn zoon net een huisje hadden gekocht kwam het voorstel om bij hen in te gaan wonen. Op die manier zouden we voor elkaar kunnen zorgen als het nodig is.

Ondertussen is het samenwonen een feit! Niet zo evident om twee huishoudens samen te voegen in één huis. Ik moest mijn inboedel drastisch verminderen en het werd meten om, wat ik wilde houden, in de living te krijgen. Gelukkig hebben we twee livings en blijft er dus toch een gedeelte privé voor elk van ons.

De kleinkinderen vinden het natuurlijk prima: Boema geeft ze nu af en toe extra aandacht en... hier staat een snoepenpot waar ze soms iets mogen uit kiezen!

Het grote nadeel is dat de woning in Watervliet ligt en ik dus elke dag 50 km zal moeten pendelen naar het werk. In de zomer valt dat wel mee maar in de winter...

We zien wel wat de toekomst brengt. Of deze formule van leven voor zowel hun gezin als voor mij aangenaam zullen zijn. Come and see in the next episode of "Tussen de regeltjes..." !