zaterdag 31 mei 2008

Mijn dochter...


Ik kom net terug van een weekje vakantie samen met mijn dochter en haar twee zoontjes.


We zien elkaar wel regelmatig maar op die bezoekjes wordt infeite nooit echt gepraat. Ja natuurlijk wel over de dagdagelijkse dingetjes maar nooit echt diepgaand. Nu hadden we een volle week de tijd om dat wel te doen eenmaal de kinderen, doodmoe gespeeld, in bed lagen.

Een lekker flesje wijn erbij maakte het allemaal iets makkelijker.


Ik heb vooral geluisterd naar wat ze te vertellen had. Ik wilde weten hoe ze dacht over me nu ze zelf ook moeder is. Ik schrok ervan toen ik hoorde hoe groot de impact van de scheiding op haar is geweest. Mijn zoon was daar steeds open over geweest maar zij was daar niet zo mee bezig... dacht ik.

Ik kan de klok niet terug draaien maar het heeft me doen beseffen dat mijn dochter niet is zoals ik, steeds rechtdoor boerend. Misschien wat laat maar nu weet ik hoe ze zich toen echt voelde.

In die week hebben we onze band die ver was uitgerekt weer wat kunnen aanhalen.


Ik heb genoten om haar te zien met haar beide jongens. Een geduldige, liefhebbende en bezorgde mama.... en ik voelde me zwellen van trots en pinkte af en toe verscholen een traantje van ontroering weg toen ik ze samen bezig zag.

Ik heb ook genoten van mijn kleinzoontjes, de kleine kapoenen... mijn oogappels. Ik vind kleuters op zich al heerlijk om naar te luisteren. Ze zijn nog zo open en zeggen wat ze denken, zonder nadenken. Hun gezichtjes spreken boekdelen, ze kunnen even vlug blij worden als ze kunnen beginnen huilen. Ze zijn nog zo zalig onbevangen.


Al bij al was het dus een week om niet gauw te vergeten maar om nog heel lang van na te genieten.

donderdag 22 mei 2008

Mariette deel 2

Mariette, de kip, is niet meer. Eergisteren kwam ze nog pikken toen ik graantjes gooide en stapte ze met stijve poten rond. Ze was nog steeds de baas.
Gisteren toen ik terug ging voederen vond ik ze dood voor het poortje.
Ergens ben ik blij dat ik zelf niet heb moeten beslissen om ze uit haar lijden te verlossen en dat ze als een kaarsje stilletjes is uitgedoofd.
Ze was één van mijn twee eerste kippen en, lach gerust, ik had een band met dat beest.
Mariette, scharrel gelukkig in de kippenhemel :-)

Verjaardagsblues

Vorige maandag werd ik 55. Op zich een verjaardag als alle andere ware het niet dat het besef dat ik nu naar de zestig ga heel reeël wordt. Waar zijn al die jaren heen?
Toen men mij vroeger vertelde dat het allemaal toch zo rap ging lachte ik even maar ondertussen zijn al die jaren uit mijn jeugd, mijn getrouwde leven al zo lang voorbij! Al 10 jaar ben ik gescheiden en het lijkt net gisteren dat ik aan mijn tweede single leven begon. De eerste jaren waren behoorlijk moeilijk en ik had het lastig om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen. De kinderen waren pubers en ik had geen tijd om even stil te staan bij de andere dingen.
Werken, het huishouden, de opvoeding van de kinderen en het zoeken naar een andere partner namen al mijn tijd in beslag. En nu... ben ik dus 55.
Nog steeds neemt het werk het grootste deel van mijn tijd in, als ik thuis kom wacht ook nog het huishouden en ook de kinderen willen nog steeds tijd van me.
Soms heb ik zin om te gillen en te roepen: en wanneer is het IK-tijd? Ondanks de altijd weerkerende goede voornemens laat ik me nog steeds leven door anderen. Straks beland ik in een rusthuis en zal ik ook weer geleefd worden door het verzorgend personeel. "Allez Jeanine, steek je valse tanden in want we gaan boterhammekes eten"...
Mag ik me dan nu even down voelen?

dinsdag 13 mei 2008

Parijs


Het was al enkele jaren geleden dat ik Parijs bezocht. Ik boekte een hotelletje dat niet ver van de autostrade lag en die zijn eigen parking had.

Toen we er aan kwamen bleek het hotel reeds volgeboekt te zijn en ik vroeg me af tot wat een reservering diende. We werden doorverwezen naar een ander hotel een "eindje" verder. Aangezien dit hotel geen parking had moesten we de auto achterlaten en met de bagage een ferm eind stappen. Gelukkig werden we daar WEL verwacht en konden we eindelijk de stad intrekken.

De beste manier om je te verplaatsen in Parijs is in de metro. We schaften een dagpasje aan en stortten ons in de bruisende stad.

Wat me nog steeds opvalt is de grote diversiteiten bij de bevolking: alle kleurtjes alle culturen alle taaltjes vermengen er zich zonder moeite met elkaar.

Het verkeer is er altijd hectisch en o wee als je er als chauffeur even moet zoeken! Ik denk dat het meest versleten stuk bij de parijse auto de claxon is!

Door het lange pinksterweekend en het warme weer kon je overal op de koppen lopen en er stonden enorm lange rijen wachtenden aan de Eiffeltoren. De boten op de Seine zaten tjokvol en aangezien ik het niet zag zitten om zoals in de metro, ook nog eens op de boot tegen zweterige lijven aan gedrukt te zitten, lieten we ook deze beker aan ons voorbij gaan.

Ik ben nog steeds even gek op Parijs maar deze keer was het echt wel iets te druk voor me.