Vorige maandag werd ik 55. Op zich een verjaardag als alle andere ware het niet dat het besef dat ik nu naar de zestig ga heel reeël wordt. Waar zijn al die jaren heen?
Toen men mij vroeger vertelde dat het allemaal toch zo rap ging lachte ik even maar ondertussen zijn al die jaren uit mijn jeugd, mijn getrouwde leven al zo lang voorbij! Al 10 jaar ben ik gescheiden en het lijkt net gisteren dat ik aan mijn tweede single leven begon. De eerste jaren waren behoorlijk moeilijk en ik had het lastig om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen. De kinderen waren pubers en ik had geen tijd om even stil te staan bij de andere dingen.
Werken, het huishouden, de opvoeding van de kinderen en het zoeken naar een andere partner namen al mijn tijd in beslag. En nu... ben ik dus 55.
Nog steeds neemt het werk het grootste deel van mijn tijd in, als ik thuis kom wacht ook nog het huishouden en ook de kinderen willen nog steeds tijd van me.
Soms heb ik zin om te gillen en te roepen: en wanneer is het IK-tijd? Ondanks de altijd weerkerende goede voornemens laat ik me nog steeds leven door anderen. Straks beland ik in een rusthuis en zal ik ook weer geleefd worden door het verzorgend personeel. "Allez Jeanine, steek je valse tanden in want we gaan boterhammekes eten"...
Mag ik me dan nu even down voelen?
