Ik kom net terug van een weekje vakantie samen met mijn dochter en haar twee zoontjes.
We zien elkaar wel regelmatig maar op die bezoekjes wordt infeite nooit echt gepraat. Ja natuurlijk wel over de dagdagelijkse dingetjes maar nooit echt diepgaand. Nu hadden we een volle week de tijd om dat wel te doen eenmaal de kinderen, doodmoe gespeeld, in bed lagen.
Een lekker flesje wijn erbij maakte het allemaal iets makkelijker.
Ik heb vooral geluisterd naar wat ze te vertellen had. Ik wilde weten hoe ze dacht over me nu ze zelf ook moeder is. Ik schrok ervan toen ik hoorde hoe groot de impact van de scheiding op haar is geweest. Mijn zoon was daar steeds open over geweest maar zij was daar niet zo mee bezig... dacht ik.
Ik kan de klok niet terug draaien maar het heeft me doen beseffen dat mijn dochter niet is zoals ik, steeds rechtdoor boerend. Misschien wat laat maar nu weet ik hoe ze zich toen echt voelde.
In die week hebben we onze band die ver was uitgerekt weer wat kunnen aanhalen.
Ik heb genoten om haar te zien met haar beide jongens. Een geduldige, liefhebbende en bezorgde mama.... en ik voelde me zwellen van trots en pinkte af en toe verscholen een traantje van ontroering weg toen ik ze samen bezig zag.
Ik heb ook genoten van mijn kleinzoontjes, de kleine kapoenen... mijn oogappels. Ik vind kleuters op zich al heerlijk om naar te luisteren. Ze zijn nog zo open en zeggen wat ze denken, zonder nadenken. Hun gezichtjes spreken boekdelen, ze kunnen even vlug blij worden als ze kunnen beginnen huilen. Ze zijn nog zo zalig onbevangen.
Al bij al was het dus een week om niet gauw te vergeten maar om nog heel lang van na te genieten.
