Vorige dinsdag was ik dus in het ziekenhuis voor een epidurele infiltratie.
Een verslagje:
Toen ik maandag ingeschreven werd voor de epidurale van vandaag stelde ik
volgende vragen en kreeg ik de volgende antwoorden:
"Moet ik me gaan inschrijven in de dagkliniek?" - "Nee hoor, je komt gewoon
stipt om 7.50 u naar hier"
"Hoe lang zal het ongeveer duren en mag ik onmiddellijk naar huis?" - "Je
moet hier maximum 2 uurtjes blijven"
"Mag ik daarna zelf met mijn auto naar huis rijden?" - "Natuurlijk, waarom
zou dat niet mogen..."
Die morgen kwam ik dus goed op tijd bij die dokter toe (om 6.30 u vertrokken). Hij kwam er pas
rond 8.15 u toe en het enige wat hij me te zeggen had was: "Ok je gaat nu een
epidurale krijgen, dus ga je maar gaan inschrijven in de dagkliniek en van daar
weten ze het wel".
Ik kreeg natuurlijk al het heen en weer hihi
Ik ging me inschrijven en kwam op een ziekenhuiskamer terecht... wachten...
wachten... bloed prikken (waarom ze dat moesten hebben? geen idee) ...
wachten... uiteindelijk om 10 u naar de behandelingszaal. De anesthesist die de
epidurale moest geven kwam bij me en... kreeg een telefoontje dat ze dringend
naar de materniteit moest... enfin om 10.30 u was het eindelijk zover.
Een verpleegster duwde mijn hoofd naar mijn knieen en de anesthesist
trachtte de naald tussen mijn wervels te koteren. Je krijgt wel een plaatselijke
verdoving voor die dikke naald maar eenmaal die vloeistof tussen je ruggegraat
gespoten wordt... dat is toch even piepen ! Het ging allemaal zo moeilijk omdat mijn rug helemaal vast zat, zei de anesthesiste. Allez, na 10 minuten mocht ik gaan
liggen en zou binnen het half uur naar mijn kamer mogen. Wachten... wachten...
om half een werd ik naar de kamer gebracht en daar stond natuurlijk dan een
lauwe maaltijd, die opgediend was om 11.30 u, op me te wachten. De 3 andere kamergenoten waren al naar huis
dus... aangezien ik dat ook wilde vroeg ik aan de verpleegster of ik kon gaan.
Toen vroeg ze me of ik met de auto was. Ik: "ja natuurlijk". "Ja maar madam dat
mag niet zulle! Ge kunt een accident krijgen, ge zijdt per slot van rekening
toch in je rug gespoten". Een half uur later ben ik toch vertrokken want geen kat kwam iets zeggen en gelukkig ben ik in één stuk thuis gesukkeld.
Ondertussen zijn we een paar dagen verder en is de pijn te harden maar nog niet helemaal weg. Ergens hoop ik dat de gezwollen zenuwen nog verder zullen ontzwellen maar of dit realistisch is...?
Nu wordt het afwachten wat de specialist zal zeggen op 27 december.
