Ik ben terug thuis sedert dinsdag maar had nog niet echt de fut om een stukje te schrijven. De operatie was een stuk zwaarder dan de vorige en dat voel ik toch wel.
Doordat ik hele fijne en diepliggende aders heb, werd bloed prikken en vooral de verdoving een probleem. Normaal gezien zou ik om 8 u 's morgens geopereerd worden maar... na zo'n tiental tevergeefse prikken, in mijn handen, armen en voeten, moest men me met lachgas in slaap brengen om dan een catheder in mijn hals te plaatsen! Aan het aantal gaatjes te zien hadden ze daar dan ook nog een drietal pogingen voor nodig maar die heb ik gelukkig niet meer gevoeld. Om 9.05 u kon de chirurg dan met zijn werk beginnen. Hij moest heel wat papegaaiebekken verwijderen voor de prothese kon geplaatst worden.
Telkens hij nadien op mijn kamer kwam vertelde hij dat hij "zijn pere had gezien" met mij. Tja, geen wonder dat ik nog met moeite kon lopen en verging van de pijn he?
Dat is nu gelukkig verleden tijd... hoop ik! Het zal een lange revalidatie worden maar de zomer staat voor de deur dus mij hoor je niet klagen! Met de krukken in aanslag ga ik de Watervlietse gemeenschap wel onveilig maken!
Hier thuis word ik verwend door de kinderen en kleinkinderen: "Iets nodig?" "Heb je honger?" "Heb je geroepen?" "Heb je pijn?"....
De hondjes profiteren ook schandalig. Ze hebben me blijkbaar gemist en wijken geen meter van me. Als ik lig te rusten in mijn hospitaalbedje, liggen ze bij me of op me naargelang ik dat toelaat.
Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis werd ook mijn vader met een ambulance weggevoerd nadat hij in een suikercoma raakte en er nog een kleine hartcrisis bij deed. Gelukkig is hij nu weer aan de beterhand maar ik was behoorlijk ongerust en voelde me gefrustreerd omdat ik er niet kon zijn voor hem en mijn moeder.
Dit werd dus eens een "serieus" stukje maar een verblijf in het ziekenhuis is nu eenmaal niet echt een lachertje.
