Als kind groeide ik op in een nieuwe wijk waar jonge gezinnen hun eerste huisje gekocht hadden. Er waren dus veel kinderen van dezelfde leeftijd en we groeiden samen op tot elk van ons het nest verliet om te gaan trouwen of samen te wonen.
Een paar jaar geleden kwam één van mijn vroegere buurjongens op het idee om de "jeugd" van toen eens terug samen te brengen. Met veel opzoekwerk kwamen we de meesten hun adres te weten en de eerste reunie was een feit.
Zoals het meestal gaat werd ook een volgende samenkomst gepland maar de opkomst was al pakken minder maar er bleef een harde kern volhouders. Eén ervan is P. en voor hem is dit stukje.
We bleven elkaar op regelmatige basis zien buiten de reunies en iedere keer weer zijn dat avonden van lachen en schuddebuiken bij het ophalen van de streken die, vooral door hem, uitgehaald werden vroeger.
De vriendschap is hecht en zoals het in een echte vriendschap past, kunnen we elkaar alles zeggen wetend dat geapprecieerd wordt en kunnen we op elkaar rekenen als we eens een dipje hebben. In goede en kwade dagen.... het lijkt wel een huwelijk ;-)
Wat kan een mens meer verlangen van echte vriendschap?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten