Vandaag wordt mijn vader voor de zoveelste maal geopereerd. Op zich niet zo'n zware ingreep maar doordat hij diabeet en ook nog hartpatient is blijft het steeds een risico. Hij is niet meer van de jongste en ik besef dat er eens een moment zal komen dat hij niet meer geholpen kan worden. Ik moet de hele dag werken maar in mijn hoofd maalt het... bezorgd als ik ben.
Ik verlang soms terug naar de tijd waar ik me totaal geen zorgen maakte, heeeeeeeel lang geleden en vraag me af wanneer ik begonnen ben met het me druk maken in alles en nog wat. Voor zover ik me kan herinneren was het niet toen ik trouwde maar eerder toen mijn zoon geboren werd. Sedertdien is er altijd wel iemand waar ik me zorgen om maak. Soms voel ik me een echte kloek die erover waakt dat al haar kuikentjes veilig zijn.
Het helpt natuurlijk geen zier maar... ik kan er niets aan doen. Ik ben nu eenmaal zo. Het zal wel over gaan als ik seniel word... dan kunnen mijn kinderen zich misschien zorgen maken over mij?
