Anderhalf jaar geleden adopteerde ik Fientje. Een lelijk scharminkeltje dat zat te bibberen als een riet in een veel te grote kooi. Ze kon makkelijk tussen de tralies heen als ze wilde want ze was graatmager maar ze bleef achterin zitten... heel zielig kijkend.
Ik wilde helemaal geen hond meer want mijn job neemt heel veel tijd in beslag maar mijn hart brak toen ik haar zag en na een nachtje piekeren ging ik haar de volgende dag halen. Ze stonk verschrikkelijk en haar haartjes zaten vol klitten. Na een grondige wasbeurt en wat bijknippen kon ik eindelijk haar snoetje zien. Haar tong hing door gebrek aan tanden uit haar bekje en dat gaf haar een ietwat onnozel uitzicht. Op korte tijd werd ze een stuk dikker en haar vacht ging er beter uitzien. De dierenarts moest nog een aantal tandjes trekken maar dat houdt haar niet tegen om gretig haar bordje leeg te eten.
Ze heeft haar plaats in het huis en in mijn hart en ze is mijn trouwe kameraad. Doordat ze al zo oud is slaapt ze veel terwijl ik weg ben en s avonds... slaapt ze verder op mijn schoot.
Ondanks dat kan ze soms verrassend levendig uit de hoek komen.
Gisteren kreeg ze een spuitje tegen de jeuk. Het beestje heeft wat eczeem en als haar spuitje uitgewerkt is gaat ze tegen alles staan schurken. Niet echt een fraai zicht! Ze kreeg ook een knip- en wasbeurt van me, waarna ze me bedankte door eens flink te gaan rollen in het gras.
Ik hoop dat ik haar nog een hele tijd mag houden en dat ze stokoud wordt want zo n hondje vind ik nooit meer!
