Toen ik vorige week donderdag alle vooronderzoeken ondergaan had in het ziekenhuis en 's anderendaags zou geopereerd worden, zocht ik s avonds de rookzaal op voor de laatste sigaretjes.
Ik raakte aan de praat met een Bulgaarse man. Hij zat in een rolstoel en had slechts één been meer. Het andere was geamputeerd en daarvoor verbleef hij ondertussen al 8 maanden in het ziekenhuis. Hij sprak gebrekkig duits en aangezien ook ik nooit die taal echt heb geleerd bleef het bij korte zinnen.
Hij vertelde me dat hij niemand had : geen familie, geen vrienden... ook in Bulgarije niet.
Toen ik enkele uren later mijn laatste sigaret van de dag ging roken was hij er ook weer.
Elke dag kwam hij me bezoeken gedurende enkele minuten. Hij vroeg me hoe het was, praatte over het weer en hoe het buiten was... bracht wat geplukte wilde bloemen voor me mee en ging weer.
De dag dat ik vertrok uit het ziekenhuis heb ik hem niet meer gezien... waarom hij net met mij vriendschap zocht is me een raadsel en zal het wel altijd blijven. Ik hoop voor hem, dat het hem goed gaat.
