Ik vraag me af of de bezorgdheid voor je kinderen ooit vermindert. Infeite, weet ik het al: nooit!
Het mooiste bewijs hiervoor zijn mijn ouders. Sedert dag één dat ik in het ziekenhuis lag kwamen ze me bezoeken, mijn moeder waste mijn slaapkleedjes en handdoeken en ze verwenden me met af en toe een lekkere snack. Mijn vader bracht me binnen in het ziekenhuis en kwam me ook ophalen.
Nu ik thuis aan het herstellen ben komt mijn pa om de 2 dagen met het eten dat mijn ma klaarmaakte.
Ik voel me wat ongemakkelijk bij deze situatie. Zelf sukkelen ze ook met hun gezondheid en toch... zal en moet ik eten krijgen!
Ze verwachten dat ik me s morgens via de telefoon even meld zodanig dat ze gerust zijn dat ik niet ergens gevallen ben.
Morgen is het vaderdag en zelf kan ik niet tot bij mijn pa gaan maar hij komt zelf... met eten :-)
Ik kan hem enkel een dikke knuffel geven en hem nog eens bedanken voor wat hij telkens weer doet. Hij niet alleen, ook mijn mama kan ik niet genoeg bedanken!
Als ik ooit een honderste kan terugdoen voor hen wat ze ooit voor mij allemaal deden dan zal het veel zijn. Ik besef maar al te goed dat ik blij mag zijn dat ik mijn ouders nog allebei heb en dat ze zoveel om mijn zus en mezelf geven.
Bedankt ma en pa!
