Ik maak me zorgen. Ondertussen heb ik door dat ik me infeite altijd wel om iets zorgen maak...
Mijn jongste zoon is vorige maandag op kot gaan wonen en ik maak me zorgen om hem. Of hij wel goed zal eten... of hij zijn studies niet zal verwaarlozen... of hij wel zal toekomen met zijn centen...
Ik maak me zorgen om mijn ouders. Is hun gezondheid nog wel goed... ga ik wel genoeg...
Zorgen om mijn oudste zoon die werkloos is... zal hij wel een job vinden... en zal die goed genoeg betaald zijn om zijn gezin te onderhouden... om zijn kids te geven wat ze nodig hebben...
Zorgen om de zoon die niet meer naar huis komt... waar is hij... hoe maakt hij het...
Zorgen om mijn dochter... zal zij iemand vinden die samen met haar de kinderen liefdevol wil opvoeden...
Zorgen om mijn hondje dat oud is en misschien niet zo heel lang meer zal leven. Zal ik het wel tijdig merken als ze pijn heeft...
Zorgen om de collega's die onder grote werkdruk zitten... wie zal afvallen... wie houdt vol???
Zorgen ook over hoe het sociaal momenteel allemaal scheef loopt. Steeds meer mensen geraken in de financiele knoei... waar leidt dit allemaal naartoe?
Zorgen om mezelf... zal ik het fysiek kunnen volhouden om met de camion op de baan te gaan? Hou ik het mentaal ook vol om s morgens om 5 u op te staan en te werken tot 20- 21.30 u?
Vroeger, toen ik nog ongetrouwd was, leefde ik als God in Frankrijk. En nu... lijk ik wel een piekeraar eerste klas! Maakt dit deel uit van het ouder worden?
Ik tracht er niet te veel over te praten want ik wil me ook nog niet eens zorgen maken dat iedereen me een zeur vindt maar heel soms verlang ik naar een plekje op een verlaten eiland... zonder zorgen.
