Op een avond stond ik met het mobiele waterkantoor aan een gemeentehuis en toen het tijd was om te stoppen, keek ik even door het raam naar buiten. Het is zo dat ik buiten kan kijken maar dat je van buiten niet naar binnen kan zien.
Achteraan de wagen zag ik een mevrouw van midden de dertig naar onze wagen kijken, terugkeren en nog eens kijken. Ze zette een overgrote handtas op de grond en begon er in te rommelen. Toen haalde ze er een schrift uit en een balpen en begon er in te schrijven, steeds opkijkend naar de achterkant van onze wagen.
Ik weet dat enkel onze website op de wagen staat vermeld dus dacht ik dat die mevrouw misschien info zocht en niet durfde binnen komen.
Ik stapte naar buiten en ging naar haar toe en vroeg haar of ik haar kon helpen. Toen ze begon te praten wist ik genoeg. Ze vertelde me dat ze onze naam zo mooi vond en was bezig de lettertjes één voor één over te tekenen op een kinderlijke manier.
Ik ben geduldig blijven wachten om te vertrekken tot ze klaar was en ze met een tevreden blik haar schrift in haar tas stopte en verder stapte. Ze wuifde nog even naar me toen ik weg reed en ik... ik wuifde terug en kreeg een warm gevoel omdat ik ze plezier had kunnen doen met dat beetje geduld. Per slot van rekening zijn we allemaal God's schepsels he? :-)
