Zorgen... het vervolg

Men zegt altijd dat een ongeluk nooit alleen komt... Het stukje dat volgt bewijst nog maar eens dat dit waar is.

De week begon met het gereutel van mijn verwarmingsketel. Er kwam zwarte rook uit de schouw en die had niets te maken met eventuele pausverkiezingen! Gelukkig is de eigenaar van dit huis iemand met veel connecties en er kwam de volgende avond al iemand kijken. Lucht in de leiding was het verdict. Eén draai aan de leiding en 30 euro later was het opgelost.

Op woensdag kreeg ik een telefoontje van mijn dochter... "of ze even langs kon komen". Natuurlijk kon dat en toen kreeg ik te horen dat mijn kleinzoon een gezwelletje had en ze niet wisten of het een cyste of "iets anders" was dus dat hij moest geopereerd worden.

Vrijdagavond opnieuw een telefoontje. Mijn zoon en de twee kinderen waren frontaal aangereden door een dronken spookrijder meldde mijn schoondochter uit de spoeddienst van het ziekenhuis. Gelukkig mochten ze dezelfde avond naar huis met een nekband. Hij had zijn autootje pas 2 weken en het was totaal vernield. Ik trachtte te relativeren maar de zorg om mijn zoon en kleinkindertjes maakten me een wrak.

Drie keer is scheepsrecht dacht ik maar nee hoor... deze morgen kreeg ik terug een telefoontje: mijn zus was opgenomen in het ziekenhuis! Ze heeft een prop in haar kransslagader en wordt morgen gesondeerd.

Ik vraag me af of ik niet beter mijn gsm en huistelefoon in de vuilnisbak gooi!

Kunst?... aanvulling

Als reactie op mijn stukje over kunst kreeg ik van een collega de link naar de website van de "kunstenaar". Aan jou om te oordelen of je het wil zien of niet.

http://www.penileart.com/

Kunst?

Tijdens mijn rit naar Oostende stond de radio aan en ik hoorde ze vertellen dat er in Australië een "kunstenaar" is die schildert met "het penseel der liefde".

Aangezien ik een nogal rijke verbeeldingskracht heb stelde ik me daar een heleboel vragen bij...

Zou die man helemaal in zijn blootje zijn schilderijen maken of enkel met zijn "instrument" uit zijn broek? Zou hij met waterverf of olieverf schilderen? De laatste mogelijkheid lijkt me niet echt voor de hand liggend want waarmee zou hij dan zijn penseel schoon maken?

Zou hij zijn canvas op een ezel plaatsen? Dat zou volgens mij enkel resulteren in wat horizontale strepen... Of... zou hij het op de grond leggen en er wijdbeens over gaan staan? Dan is al meer mogelijk he?

Zou hij zijn penseel in rusttoestand of enkel in opgewonden toestand gebruiken? Dat laatste lijkt me ook al niet zo evident... per slot van rekening ga je dan liever toch iets anders doen dan schilderen.

Kunst... tja, ik heb er een ander idee over. Toen ze dit verhaal vertelden moest ik onmiddellijk denken aan die olifant die met in zijn slurf een penseel, op een doek kliederde.

Oh als dode kevers en uitwerpselen als materiaal kunnen... zal dit ook wel kunnen zeker?

Een schilderij van die kunstenaar zou ik niet echt willen maar eens piepen hoe hij het doet... dat wel!

Zorgen...

Vandaag wordt mijn vader voor de zoveelste maal geopereerd. Op zich niet zo'n zware ingreep maar doordat hij diabeet en ook nog hartpatient is blijft het steeds een risico. Hij is niet meer van de jongste en ik besef dat er eens een moment zal komen dat hij niet meer geholpen kan worden. Ik moet de hele dag werken maar in mijn hoofd maalt het... bezorgd als ik ben.

Ik verlang soms terug naar de tijd waar ik me totaal geen zorgen maakte, heeeeeeeel lang geleden en vraag me af wanneer ik begonnen ben met het me druk maken in alles en nog wat. Voor zover ik me kan herinneren was het niet toen ik trouwde maar eerder toen mijn zoon geboren werd. Sedertdien is er altijd wel iemand waar ik me zorgen om maak. Soms voel ik me een echte kloek die erover waakt dat al haar kuikentjes veilig zijn.

Het helpt natuurlijk geen zier maar... ik kan er niets aan doen. Ik ben nu eenmaal zo. Het zal wel over gaan als ik seniel word... dan kunnen mijn kinderen zich misschien zorgen maken over mij?

Pinken... het vervolg...

Gisteren kreeg ik een mailtje van één van mijn trouwste lezers om me te vertellen dat er tussen vrachtwagens en motorrijders ook "geseind" wordt.

Als een vrachtwagen ziet dat een motorrijder tussen de twee rijstroken door wil rijden maar weinig plaats heeft, wijkt hij als het mogelijk is wat uit naar rechts om hem de nodige ruimte te geven. De motorrijder bedankt dan door zijn voet omhoog te steken.

En ik die dacht dat ze enkel hun benen even wilden strekken!

Zo zie je maar... nooit te oud om te leren.

Waanzin

Gisterenavond bekeek ik voor het slapen gaan nog gauw mijn mails. Er zat er eentje bij met een filmpje aan. Uit de titel kon ik niet echt uitmaken wat het was dus opende ik het.

In eerste instantie zag ik een brandende takkenbos. Even nadien zag ik 3 geblinddoekte mannen die omringd waren door nog meer mannen met lange jurken. Ze goten een vloeistof uit een plastiek limonadeflesje over de 3 mannen en rolden ze dan tot mijn ontzetting in de takkenbos waarop ze in lichterlaaie stonden. Dit allemaal onder het luide schreeuwen van "Allah".

Ik wist niet hoe gauw ik het filmpje kon sluiten en gruwde er echt van. De beelden bleven nog heel lang nazinderen en ook deze morgen bleef ik er aan denken. Wat kunnen mensen zich toch beestachtig gedragen en hoe kan je je medemens zo'n vreselijke dood injagen?

Dit filmpje circuleert waarschijnlijk op het internet en ik vraag me af hoeveel jongeren het te zien zullen krijgen. Wat leren zij hier dan van? Dat in naam van je godsdienst alles mag? Dat je geen respect moet hebben voor andermans leven?

Van mij zullen ze het in elk geval niet krijgen want ik heb het onmiddellijk de vuilnisbak in gekieperd!

Goeiedag...alstublieft... dankuwel...tot ziens

Vandaag moest ik folders leveren bij een gemeentebestuur (dat ik beter niet noem). Toen ik een paar maanden geleden de folderstanden moest afleveren kreeg ik een vrij stuurse man die me zei dat ik maar moest maken dat ze gemonteerd werden want dat "hij zich daar niet mee bezig hield". Daarop liet hij me gewoon staan.

Op zich vind ik het niet erg om dat te doen maar ik stond er midden de klanten en moest er op mijn knieën het zaakje in elkaar vijzen. Niet echt leuk als het de eerste keer is dat je zoiets in elkaar puzzelt en er dan nog zo'n tiental mensen op je handen staan kijken.

Vandaag was hij er ook. Toen ik hem de pakketjes wilde overhandigen zei hij "vul ze zelf maar aan he?" Hij tekende zonder te kijken en liet me opnieuw staan zonder me nog een woord of een blik te gunnen. Ik had geen tijd om nog iets te zeggen!

Ik heb ze dan maar aangevuld en ben vertrokken maar het knaagde wel. Had die man echt altijd zo'n rothumeur? Zelfs de elementaire beleefdheid hanteerde hij niet: geen "goeiedag", geen "tot ziens", niets! Je zal er maar mee getrouwd zijn!

Krakende karren lopen ver...?

Binnen een paar maanden word ik 55. En dan? zal je denken. Tja nu behoor ik tot de categorie "actieve vijftigplusser" . Dat plusser ben ik zeker maar dat actief is iets anders! Ik ben zeker geen hypohonder maar elke dag voel ik wel iets! Soms doet mijn rug pijn en loop ik met mijn kont achteruit en voorover gebogen rond. Soms schiet er iets in mijn knie en moet ik mankepetankend stappen. Ik spreek dan nog niet van hoofdpijn of nekpijn.

Mijn huid wordt ook steeds droger en daar waar ik altijd potjes en zalfjes heb afgezworen moet ik me nu na het douchen steeds inwrijven met melk of ik verga van de jeuk. Het zou niet echt een mooi zicht zijn als ik me zit te krabben en er komt net een klant binnen he?

Ondertussen zeul ik ook al twee brillen met me mee... het zicht is dus ook niet meer optimaal.

De bloeddruk zwiept omhoog en dan plots weer omlaag dat het een lieve lust is.

Bij al deze kwaaltjes denk ik steeds dat krakende karren ver lopen maar ik vraag me af hoe erg ik zal kraken binnen tien jaar!

Pinken

Nee, in dit stukje heb ik het niet over onze kleinste vingertjes maar over het knipperen met de richtingaanwijzers en koplichten.

Toen ik pas met het mobiel kantoor reed viel het me soms op dat sommige vrachtwagenchauffeurs met hun grote lichten knipperden als ik, na het voorbijsteken, terug wilde invoegen. Ik vroeg me af of ik iets misdaan had.

Ondertussen heb ik geleerd dat er een vorm van collegialiteit tussen vrachtwagenchauffeurs is.

Als een vrachtwagen voorbij steekt en hij ver genoeg voor je is om terug veilig terug te kunnen invoegen trek je een keer met je grote lichten. Hij voegt dan in en bedankt je door links en rechts te knipperen met zijn richtingaanwijzers. En ik die dacht dat de chauffeurs aan het sukkelen waren met hun lichten!

Opvallend is wel dat Polen en Spanjaarden hier blijkbaar niet aan meedoen. Misschien knipperen ze in een andere taal?

Scherven brengen geluk!

Op de laatste dag van de januarimaand worden we een nieuwjaarseceptie aangeboden. Het is de bedoeling om ons mobiel klantenkantoor daar voor te stellen aan het personeel. Het stormt als ik richting Flanders Expo rij en bij aankomst de auto boven op de helling parkeer net voor de ingang parkeer.

Aangezien iedereen druk bezig is met de voorbereidingen ga ik door de grote glazen deuren binnen in de hall. Daar ga ik een koffie halen want er was geen tijd voor een middagmaal.

Er komen nog 2 collega's aan en die stappen eveneens door de glazen deur en dan ... daar waar de glazen deur zich normaal automatisch terug sluit waait hij open... breekt hij uit de hengsels en valt dan, net als in een vertraagde film met een harde knal plat op het beton. Het glas spat in duizenden stukjes uiteen.

Gelukkig werd er niemand gewond.

Vlug worden de bordjes naar een andere ingang gedraaid en mag ik met de wagen de inkomsthall binnen rijden. Hier sta ik, samen met mijn collega, uit de wind en een stuk warmer!

Scherven brengen ECHT geluk!